Ik vraag me soms af of ik dat wel nog moet doen, familiefeesten. Fysiek dan. Gevoelsmatig ben ik altijd blij dat ik hen gezien heb!
Ik had me nochtans goed voorbereid, hoor. Het was een ontbijtfeest, want op dat moment voel ik me op mijn best. Ik had ervoor gezorgd dat er ook dingen in het buffetje stonden die ik normaal zelf ’s morgens eet (groenten, fruit, granola,…) zodat ik me niet moest vullen met boterkoeken en zo. En de dag ervóór heb ik, in plaats van alles zelf te willen doen, een deel van de voorbereidende taken gedelegeerd. (Dat kàn dus gewoon! 
)
Ik had mijn eerste gedacht moeten volgen en er een ontbijtpicknick ergens in een bos van gemaakt hebben. Buiten komt lawaai niet zo heftig op me af. En natuur werkt sowieso opladend en rustgevend.
Onthouden voor volgend jaar.
En ik werd me achteraf ook weer nogal beschaamd bewust van een serieus werkpuntje. (Je dacht natuurlijk dat ik al perfect was, maar helaas. 
)
Ik heb me twee keer even teruggetrokken in de keuken. Dan sluit ik me helemaal af voor al het geroezemoes dat zo’n feest nu eenmaal met zich meebrengt. Maar dan zit ik blijkbaar ook zodanig in mijn eigen wereldje dat ik dan zomaar gesprekken onderbreek en zeg wat in mij opkomt als ik terugkom.
Ik heb er best wel lang over gedaan te leren praten in groep en er ook eens tussen te raken, en nu moet ik terug leren zwijgen en luisteren. 
De volgende ochtend stond ik op met barstende koppijn. Mijn rechteroor zat weer helemaal dicht, een getuut van jewelste in mijn hoofd.
Het lange dutje dat ik na mijn ontbijt deed hielp niet zo bijster veel.
Ik had nochtans les die namiddag! (Ja, I know, ook slim van mij om twee lesnamiddagen na een feestje te laten volgen!) Ik twijfelde of ik niet beter thuisbleef. Maar het was voor reiki 2, dus misschien zou ik er wel deugd van hebben.
En mijn man was toevallig thuis en had toevallig net afgesproken met iemand die daar niet zo ver vandaan woont, dus hij wou me brengen.
(Ik heb echt zó vaak geluk met die toevalligheden! Én met mijn ventje natuurlijk…)
Het ging, hoor! Het was wel een emotionele gebeurtenis voor mij. Na de inwijding en de meditatie ter bekrachtiging van de reiki-symbolen overviel me – nee, da’s het juiste woord niet – werd ik vervuld van een intens wàw-gevoel dat voelde alsof het tot een meter rondom mij uitstraalde. En kwamen er traantjes. Gênant… De lerares vond dat net heel goed. Ik herinner me haar precieze woorden al niet meer, maar het was iets in de trant van je de verbinding met de Bron terug herinneren.
Ik was er wel supermoe van, ik kroop die avond een uur eerder dan anders in bed.
De volgende dag voelde ik me al wat beter, mijn voormiddagdutje was ook veel korter.
Het werd een spannende namiddag: we mochten elkaar een behandeling geven met de reiki-symbolen waardoor dat nog een extra dimensie kreeg (Bijzondere ervaring: op een bepaald moment voelde ik dat mijn mede-studente haar handen op een andere plaats op mijn lichaam legde, maar ik voelde nog steeds hitte waar haar handen eerder lagen, alsof er een kersepitkussentje lag! Terwijl een andere mede-studente dan weer een heerlijke friste naar mijn hoofd bracht waardoor die flipperkast aan gedachten tot rust kwam.), en we leerden ook reiki op afstand geven.
Dat wordt veel oefenen om de symbolen en de werking ervan in de vingers te krijgen, ik kijk er naar uit!
(Dat wordt ook weer een oefening in geduld, want ik wil nù al mensen kunnen helpen daarmee!)
Dat waren ze dan, de drie drukke dagen met lessen…