Ik hoop dat je een beetje mee bent, want ik spring van de hak op de tak, ik wil zoveel kwijt en wil je graag ook één en ander meegeven.
(Lees je niet mee, ook goed, hoor, want ’t is weer eerder een kortverhaal!)
Ik vertel kort even hoe het gaat sinds die update, al laat mijn geheugen me precies steeds meer in de steek wat wanneer precies gebeurde, ik heb zoiets van ik heb er eigenlijk geen zin meer in dat echt bij te houden en voel steeds meer behoefte het meer los te laten en meer te focussen op wat ga ik nu doen dat goed is voor me.
En daar wil ik vooral over vertellen vandaag.
Dusss… even nadenken… (En interpreteer het asjeblief niet als klagen, zie het als een soort verslagje.) Het ging enkele dagen redelijk goed. Pas ergens tussen vier uur ’s namiddags en acht uur ’s avonds begon ik me soms duizelig, soms licht draaierig te voelen. Leuk, al die uren waarin ik meer kon doen!
Dan heb ik een paar dagen gehad dat het echt heel erg was met mijn oren, allee, met mijn rechteroor weer.
Nog nooit zó veel druk gevoeld, denk ik, en er klonk een loeiharde tuut/brom, soms als een alarm dat vlak naast me afging, soms alsof er vlak naast me een vliegtuig ging opstijgen.
Of het aan de “blootstellingstherapie” tijdens de wandelingen en/of aan de werken die vlak aan “ons” kruispunt met alle lawaai vandien weer verder gingen, mijn oren waren weer overbelast. Met ook gevolgen voor mijn evenwicht.
Ik twijfelde tussen mijn gevoel volgen en mijn oren nog wat extra rust te gunnen, of toch nog naar buiten te komen want daar had ik toch ook nood aan, maar besliste uiteindelijk dus de wandelingen toch nog even uit te stellen en thuis te cocoonen (indien nodig met oordoppen of koptelefoon). Begrepen de vriendinnen.
Mocht ik nog twijfelen aan mijn besluit: mijn kaartjes bevestigden mijn gevoel.
Ik ben echt dol op die kaarten. Soms zijn ze voor mij een beetje een leidraad, soms een bevestiging van wat ik al voelde of dacht, soms een duwtje om (opnieuw) iets te doen.
Ik blijf het grappig en speciaal en leuk vinden, je ingeving of gevoel volgen welke (of hoeveel) kaartenset(s) je wil gebruiken, wanneer je moet stoppen met schudden, hoeveel kaartjes te nemen, en dat de uitkomst dan zo kloppend voelt.
(Ik heb zo het gevoel dat ze voor wel meer mensen een duwtje kunnen betekenen.)
(Ik had trouwens verwacht dat er teveel schermtijd of te weinig water zou uitkomen. Maar daar ben ik me blijkbaar sowieso al bewust van. Ben terug aan het afkicken van FB en beperk het tot een paar korte momentjes per dag, en ik kreeg een paar weken moeilijk water/kruidenthee/soep binnen om één of andere reden maar nu dus weer wel.)
Maar dus vooral naar mezelf gekeerde kaartjes.
Hoewel ik sta te trappelen om weer buiten te komen (hoeveel mensen hebben me al gezegd dat ik mezelf soms voorbij loop in mijn ongeduld vooruit te geraken), keer ik me nu toch nog even weer naar binnen.
Ik zeg soms: als ik alles zou moeten doen wat goed is voor me, ik zou er een dagtaak aan hebben. Maar nu doe ik dus toch nog even meer dingen die goed zijn voor me. ’s Morgens voor iedereen op is, en overdag tussen het huishouden en rustpauzes door. En als ik er weer helemaal bovenop ben bouw ik wel terug weer af naar afwisselend die dingen nu en dan doen.
Nog enkele mooie dingen toegevoegd aan mijn zelf ingesproken affirmaties, en luister ik weer veel meer naar, na een periodeke wat minder.
Ik heb verschillende YT-filmpjes van Bruce Lipton geluisterd waarin hij vertelt dat we tot ons zeven jaar wijd open staan voor programmatie uit onze omgeving. Thuis, familie, opvang, school,… Alles wat we daar zien, horen, meemaken, voelen, nemen we mee in ons later leven, in ons onderbewuste. Hij zegt in die filmpjes ook dat we 95% van de tijd vanuit ons onderbewuste functioneren, en slechts 5% vanuit ons bewuste denken. Jezelf “brainwashen” door bijvoorbeeld naar affirmaties te luisteren kan dus geen kwaad…
Mediteren. Als het me niet lukt in mijn eentje, apps genoeg die me begeleiden.
Mijn chakra’s overlopen, zoals Scarlet me vorige maand aanraadde. Spanningen losmaken en uitademen. En telkens weer hetzelfde: alsof iets in mijn keel de boel blokkeert. Het figuurlijke brok wordt steeds groter tot ik ongelooflijk moet boeren, en dan lijkt het vrij en kan alles weer stromen. Elke dag opnieuw. Toch meer aandacht aan mijn keelchakra besteden dus. Me meer uiten. Meer mijn mening, mijn waarheid, mijn visie naar buiten brengen. Minder mijn woorden wikken en wegen?
Ik doe de watervalvisualisatie die ik ook in mijn relaxatieworkshops deed, met zuiverend water dat negatieve energie/gevoelens/gedachten wegspoelt en oplaadt met helderheid/puurheid/geluk.
Tijdens een meditatie kwam ooit eens het beeld tevoorschijn van een engel die troostend zijn/haar vleugels rond me heen wikkelde. Ik probeerde dit al vaker opnieuw op te roepen maar dat lukte niet. In plaats daarvan kreeg ik zelf sterke, grote, witte vleugels die ik om me heen kon wikkelen. Wat een beschermd, geborgen gevoel! Doe ik nu ook al enkele dagen terug.
Me afschermen met licht zodat alles minder binnen komt. Heb ik al eens over geschreven.
Dit heb ik hier ook al eens gedeeld: boomvisualisatie, je voorstellen dat je een boom bent, met stevige diepe wortels en hoge wijdse takken. Verbinden met de Aarde en het Universum om hun energie door me heen te laten stromen en om negatieve energie los te laten.
Toen ik eens niet in slaap raakte en rustgevend ademwerk niet werkte, kreeg ik het idee dan maar iets nuttig te doen en me voor te stellen dat ik wit helend licht inademde. Het beeld van helder licht dat mijn hele lichaam vulde kwam naar boven en het voelde met name in mijn hoofd alsof het daar helend en dingen wegnemend aan de slag ging. Vanzelf kwam bij het uitademen het beeld dat alles zich verzamelde in grijze rook en zo naar buiten geleid werd.
(Da’s ook nog iets: ik kan steeds beter omgaan met mijn weirdness en durf er ook steeds meer mee naar buiten komen en voor uit komen. Vinden ze me raar? Dat mag. Help ik er anderen mee die dat herkenbaar vinden? Leuk!)
(Bij deze nog iets raars:)
Ik sliep een aantal nachten niet goed en had boven ook echt een onaangenaam gevoel. Ik heb dan met alle ramen open witte salie gesmudged in het hele huis, ondertussen een beschermende mantra zingend. ’s Avonds voelde het boven veel lichter en ik heb geslapen als een roosje.
Yoga. Dat kaartje herinnerde me er dus aan dat ik dat al even niet gedaan had. Had ik absoluut geen zin in of behoefte aan toen ik me zo mottig voelde. Weer mee begonnen dus. Wat rekken en strekken, piece of cake. Not. Overal spanningen en de volgende dag pijnlijke stijfheid! Doet dus heel wat. Ik kan het iedereen aanraden, nog los van wat het mentaal/emotioneel/… met je doet.
Die pijntjes kon ik trouwens redelijk makkelijk wegnemen. Voor het eerst een zelfmassage gedaan met een massagegriffel (rozenkwarts, voelt als lief en zacht voor mij), zalig. Ik kon net iets harder duwen dan ik met mijn handen kan, zonder dat het pijn deed of onaangenaam voelde.
Ik draag ook terug edelstenen (geen diamanten, hé!), en nu misschien zelfs overdreven want normaal kies ik er maar één, maar goed, ik kies altijd op het gevoel (en zoek daarna eventueel op waar ze voor staan, kan je vinden op www.edelstenenenmineralen.nl, al laat ik het steeds meer los en vertrouw erop dat het gewoon doet wat het doet) en dat werden deze: een armband van pyriet, aan de andere arm één van rozenkwarts, bergkristal, amethist en zwarte toermalijn, en een sodaliethanger rond mijn nek. Misschien omdat ik me anders altijd wel al goed genoeg voel als ik stenen draag, maar deze keer is het echt alsof ik hun kracht gewoon voel.
Je weet al dat ik graag met schriftjes werk. Er wordt weer veel in geschreven. Dankbaarheidsdagboekje, wat ik die dag wil doen, wat er leuk was/goed gegaan is,…
Reiki, ben ik ook weer mee herbegonnen. Had het even verwaarloosd, want ik werd er alleen maar misselijker van.
Toen Zoonlief de ochtend voor zijn zwemexamen zei dat hij zijn armen niet vlot omhoog kreeg (stress op school de dagen voordien had zich op zijn schouders gezet) stelde ik voor een korte reiki-sessie te doen.
Eerst dacht ik dat ik het kwijt was want een minuut of zo voelde ik niets. En dan voelde ik het stromen. Ik voelde waar ik mijn handen moest leggen. Ik voelde dat ik ook zijn nek moest aanpakken. Ik kreeg beelden binnen van korte lichaamsoefeningetjes die hij mocht doen. Magisch. Ik had het nog.
(Ik vertel dit trouwens niet om te stoefen of zo. Eerder, nog steeds, uit verwondering. Vanuit een bevestiging naar mezelf toe. En ook vanuit een soort blijheid dat dit blijkbaar mijn weg is. En zeggen dat ik mijn carrière ooit gestart ben als boekhouder.)
Ik ben het dan maar weer op mezelf gaan toepassen ook, en nu met de examens stuur ik ook energie naar de kids, dat ze er ontspannen en vol vertrouwen aan mogen beginnen.
Bidden/hulp vragen aan mijn engelen/gidsen/hogere zelf/God/het Universum, hoe je het ook wil noemen.
Bach Bloesems ter ondersteuning.
Ooit raadde een lieve dame me etherische olie van cajeput aan voor oorontstekingen en dat werkte heel goed, dus probeer ik dat nu ook, je weet maar nooit dat het mij hier ook bij helpt. Een vleugje achter/in/voor mijn oorschelp.
Als ik zit: even focussen op het contact dat mijn voeten en zitvlak maken met de vloer en stoel/zetel.
Wat ook heel goed zou zijn voor me, maar waar ik maar niet toe kan zetten: dauwtrappen. Te koud, te nat, te donker, weet ik veel, en dat terwijl een koude douche geen probleem is. 
Ben even aan het denken of ik nog iets vergeet, het is al behoorlijk veel geworden, hé. Allemaal tips, gratis en voor niks, ik hoop dat je er één of meer uitprobeert.
Uiteraard ook de puur fysieke dingen zoals bewegen, voeding,…
Met mijn oren gaat het op en neer. Evenwicht idem. Maar meestal toch stukken beter dan het al geweest is eigenlijk. Mijn misselijkheid is wel volledig weg, dus hoera!
Nog even volhouden met al die feelgood-dingetjes.
Ik geloof echt wel in het zelfgenezend vermogen van het lichaam en dat je er zelf ook heel veel aan/voor kunt doen. Alleen heeft dat zijn tijd nodig.
(Ruzieënde stemmen in mijn binnenste: “Allee, kom, het moet vooruit gaan, ik wil weer auto kunnen rijden om er meer en beter te kunnen zijn voor mijn gezin, hup hup hup!” versus “Rustig, hoe meer je het wil forceren, hoe meer je het tegenwerkt. Alles op zijn tijd, komt goed.”)
De enige raad die ik graag nog wil geven is: zorg goed voor jezelf, ook door gewoon jezelf te (mogen) zijn (van jezelf) en je eigen pad te gaan, en ook: maak geregeld tijd voor jezelf, anders wordt je op een bepaald moment misschien gedwongen tijd te nemen voor je heling.
Zoals dat tekstje dat een lieve vriendin me stuurde: if you don’t make time for wellness, you’ll have to make time for illness.
Maar alles komt uiteindelijk goed!
