Het begon donderdag. Ik voelde me niet zo super. ’s Avonds na het avondeten begon alles te draaien en werd ik voor de zekerheid in mijn bed geïnstalleerd. Hoofdeinde rechtop, extra kussens zodat ik kon rechtzitten, fles water met sportdop binnen handbereik, extra zakdoeken, twee emmertjes die ik algauw nodig bleek te hebben. Inderdaad, weer een aanval van Menière. Na een paar uur was het gepasseerd en kon ik slapen en recupereren.
De volgende ochtend stond ik op, niet meer misselijk of draaierig, maar met nog een beetje een dronkemansgang. Zou ook wel overgaan.
Of niet. Het spelletje begon weer van voor af aan en was heftiger dan ooit, het duurde uren en uren en uren deze keer. Een helse dag. De enige gedachte die me recht hield was dat mijn ventje ’s avonds weer bij me zou zijn. Even. Want ik wil helemaal niet dat hij bij me komt zitten en me moet zien afzien. Dat kan ik echt wel alleen. Vree romantisch is dat niet, hé, bij je kotsende geliefde zitten, die het bovendien niet verdraagt aangeraakt te worden omdat elke prikkel er één te veel is. Maar toch, gewoon heel even een hand geven, wat liefde en zachtheid voelen, dat doet deugd. Ik was me er, zoals de avond voordien, ook halvelings van bewust dat er af en toe iemand kwam kijken.
Na een hele dag van niet eens kunnen opkijken, de minste beweging veroorzaakte weer die impuls om over te geven, al snel enkel gal want ik had die ochtend enkel twee beschuitjes en een klein banaantje binnengekregen, mijn keel voelde rauw, kwam ik eindelijk een beetje tot rust, kon ik achterover leunen en slapen. (Wie weet had dat shotje liefde daar wel mee te maken. Ik bedenk me dan altijd hoe moeilijk het moet zijn voor mensen die alleen wonen… Je kunt dan maar hopen op een goed netwerk, veronderstel ik…)
Uiteraard heb ik weer zitten bedenken wat deze keer de oorzaak zou zijn.
Ik heb wel door omstandigheden een week lang nogal slecht geslapen.
Lag het daaraan?
Tijdens die week heb ik wel twee ijsjes gegeten en een chocomelk gedronken, wat ik normaal nog maar zelden doe. Mja. Die sugar cravings tijdens vermoeidheid.
Lag het daaraan?
Voordien had ik wel heel bezige dagen voor mijn doen.
Lag het daaraan?
En gisteren was er opendeurdag in het Natuurhuis waar ik mijn praktijkruimte huur.
Een deel van mij wou heel graag gaan en samen met collega’s de groepspraktijk in de kijker zetten. Ik had graag hoofdmassages gegeven aan de klanten van de natuurwinkel, dat was me tijdens een meditatie ingegeven. Een ander deel van mij vroeg zich af of ik dat wel moest doen, met al die prikkels die ik daar zou gaan krijgen. Ik ben eigenlijk echt geen groepsmens of een veel-na-elkaar-mens.
Ik voelde me schuldig naar de eigenaars toe dat ik daarover twijfelde, ook al weet ik dat dat niet hoeft, ze zijn altijd zo lief en begripvol, maar ik wou hen zo graag bijstaan en ook eens iets doen voor hen…
Lag het daaraan?
Het werd nu in elk geval voor mij beslist. Ik kon gewoon niet gaan.
En sinds ik een week of twee geleden de jaarlijkse uitnodiging voor Kerstavond kreeg, was ik ook enorm aan het twijfelen. Hoewel ik de eindejaarsfeesten altijd supergezellig vind en ik er graag bij ben en blij ben mijn familie te zien, vind ik dat toch altijd ook een zware tijd. Wegens het teveel aan alles. Veel verschillende feesten, veel eten (en dan nog meestal vooral dingen die ik niet meer gewoon ben te eten),…
Oudejaarsavond vieren we al een paar jaar op een alternatieve manier met onze vrienden: een lange wandeling in de namiddag met daarna een feestelijke picknick waarbij we voor elk wat wils voorzien. Works for us!
Kerstavond zag ik eigenlijk ook niet meer zitten, want daar komt dan ook nog het lange opzitten bij. Maar da’s altijd zo gezellig!
Dat een mens zo met zichzelf kan discussiëren: wel, niet, waarom wel, waarom niet. Eigen aan overdenkers, zeker?
Lag het daaraan?
Het zal wel een combinatie van van alles geweest zijn.
Als ik er iets uit haal is het dit: je mag, moet zelfs, je eigen welzijn voorop zetten.
Een raad die ik anderen vaak geef. Heel gemeend, heel goedbedoelend.
Maar dat blijkt niet zo makkelijk te zijn.
Er zijn altijd verwachtingen, tradities, gewoontes, dingen die je jezelf oplegt en dingen die je gewoon zelf per se of heel graag wil doen.
Voor jezelf beslissen dat je je eigen welzijn op de eerste plaats wil zetten is al één stap. Daarna moet je ook nog aan de buitenwereld tonen wie en hoe je bent en wat jij nodig hebt.
Ik heb vanochtend een berichtje gestuurd naar de tante waar Kerstavond dit jaar doorgaat dat ik er niet bij zou zijn en de reden waarom niet.
Raar genoeg voelde ik me daar niet schuldig over. Het voelde eerder soort van als mijn grenzen beseffen en durven aangeven.
(En hé, als iemand mij wil zien: ik spreek graag af tijdens een wandeling in een bos! 
)
Eigenlijk vind ik het achteraf bijna grappig dat er bij mij altijd eerst iets moet gebeuren voor ik iets echt besef.
Tja, tijdens mijn reiki-zelf-healingen vraag ik elke keer onder andere dat onderliggende patronen en emotionele blokkades mogen opgeruimd en geheeld worden.
Zoals in mijn laatste reiki-cursus stond en wat ik al langer doorhad: de lessen en het oefenen op dingen komen vanzelf op je weg. (Niet altijd op een leuke manier, maar soit.)
Weet je, ik vraag me soms af waarom het me lukt mijn MS stabiel te houden maar mijn Menière niet. En ik bedenk me net dat het misschien is zoals met het verschil tussen reiki 1 en reiki 2 (sorry dat ik het daar altijd maar weer over heb, maar waar het hart vol van is…): eerst heb ik een lichamelijk traject afgelegd waarin ik ervaarde wat ik lichamelijk allemaal nodig heb om me zo goed mogelijk te voelen (goede voeding, water en kruidenthee drinken, bewegen, frisse lucht, zonlicht, ontspannen,…) en nu begin ik met het emotionele traject. Want vroeger was ik ervan overtuigd dat als je maar goed voor je lichaam zorgt dat je dan al heel goed bezig was voor je gezondheid. En dat is ook zo. Maar het emotionele doet ook heel veel. Het onderbewuste. Het innerlijk kind. Ingesleten overtuigingen.
Fascinerend.
Ik kan niet wachten tot ik weer meer leer over mezelf.
(Maar liefst op een iets aangenamere manier, als dat kan. 
)