Tijdens een gesprek met iemand die op neutrale toon vraagt hoe het intussen met me gaat enthousiast vertellen dat het redelijk goed gaat qua evenwicht, nu nog wachten tot die prikkelgevoeligheid aanvaardbaar gezakt is voor ik me weer in de wereld begeef.
Later op de dag iemand die tijdens een gesprek duidelijk laat merken het niet te begrijpen/raar vindt dat ik er nu nog steeds niet helemaal door ben. Alsof ik niet hard genoeg mijn best doe.
En de volgende ochtend wankel opstaan.
Of dat er nu mee te maken heeft of toeval is (want twee stappen vooruit, één achteruit, weet je nog?) doet er eigenlijk niet toe.
Wat ik nog maar eens beseft heb is dat ik me nog te vaak aantrek wat een ander denkt of vindt van mij.
Ik kan commentaren en uitspraken goed naast me neerleggen als ik er zelf zelfzeker over ben. Dan parelt het van me af als water van een eend, zoals ik Bent Van Looy het eens zo mooi hoorde omschrijven.
Maar duidelijk nog niet als ik er zelf onzeker over ben. Want natùùrlijk wil ik zelf ook dat het veel vlugger gaat. Ik ben nu enorm aan het duimen tegen het eind van de Kerstvakantie, zodat ik weer volwaardig kan meedraaien in het gezin als het jachtige schooljaar zich weer verderzet. Maar het komt hoe het komt.
Intussen maar leren hoe ik beter kan loslaten. Dat niet iedereen het met me eens hoeft te zijn of me te begrijpen, op gelijk welk vlak, dat kan volgens mij niet eens. Dat ik alleen maar zelf in mezelf moet geloven, op mezelf vertrouwen, mezelf graag zien gewoon zoals ik ben.
Ik ben vast niet de enige die dat best wel moeilijk vindt…