Geen angst om de angst.
Blijf niet hangen in of focussen op het negatieve.
Geloof in het krachtige zelfhelend vermogen van je lichaam.
Heb vertrouwen in het levensproces.
Blijf in het hier en nu.
Geniet, maak plezier!
Allemaal dingen die ik wel weet.
Die ik geloof.
Waar ik achter sta.
Maar mijn onderbewuste steekt graag af en toe stokken in de wielen. Mijn “programmatie”.
Deze week ontving ik een soort zuiverende stortvlaag aan steeds maar al deze dingen die aan me herinnerd werden.
Lieve mensen die bepaalde berichten, artikels of filmpjes doorstuurden met daarin deze boodschappen.
Lieve mensen die ik in het echt zag en deze boodschappen in een gesprek doorgaven.
Het was alsof Het Universum me bij de schouders pakte en eens (liefdevol en zachtjes, hoor) door elkaar schudde en zei: Hallo?! Nog meer toevallige boodschappen nodig? Herpak je eens!
Ik besefte nu pas echt dat ik al maanden geregeld in een wolk van zagen en zelfbeklag zat.
Jà, het ging niet zo goed met me, en jà, daar word je constant aan herinnerd (haha, en jullie dus ook), en jà, je moet aan zelfzorg doen en rekening houden met je grenzen en je kunnen, maar blijven genieten in het hier en nu, blijven geloven in waar je voor staat: ook belangrijk.
Toevallig was mijn schat van een man gisteren een dagje thuis.
We hadden samen een klusje kunnen afmaken.
We hadden elk ons eigen ding kunnen doen.
Maar we beslisten iets anders nuttigs te doen: in de late voormiddag vertrokken we naar een bos om samen een deugddoende wandeling te doen. Hadden we door allerlei omstandigheden alweer een tijd uitgesteld.
En deugd dééd het!
Na vijf minuten had ik al het gevoel ondergedompeld te worden in een lichtere, zachtere energie. Ik kan het niet beter omschrijven. Bossen hebben een speciaal effect op me.
Bovendien was het babbelen ook heel fijn. (Dat babbelt toch altijd makkelijker, hé, tijdens het wandelen? Dat en tijdens autoritten.)
Na dat opladend uurtje beslisten we om nog eens iets te gaan eten. Jà, het zou vast eigenlijk te druk zijn voor mij, maar hé, graag lekker eten is één van de dingen die we gemeen hebben en daar wou ik nog eens samen van genieten.
Het toeval wil dat er een tafeltje vrij was in een hoekje, dus dat viel al mee. Met mijn rug naar de zaal en mijn slechtste oor naar de muur kwam het geroezemoes wat minder hard binnen, en mijn oordoppen die het scherpste van lawaai wat wegnemen zitten standaard in mijn handtas. Bovendien lag mijn focus op het gesprek en op het heerlijke eten.
En jà, toen we kort na de middag thuiskwamen was het getuut in mijn hoofd weer veel luider en was ik moe waardoor ik de rest van de dag niets meer gedaan heb (en toen de kinderen met al hun schoolverhalen thuiskwamen liep ik zelfs even kribbig waarna mijn man me naar mijn kamertje stuurde 
en uiteraard had hij gelijk want daar kwam ik na een halfuurtje weer tot mezelf 
), maar ik was ook wel blij en trots op mezelf dat ik in het hier en nu genoten had (daar en toen dus eigenlijk 
).
En tijd en aandacht aan je geliefden schenken is ook belangrijk.
Ik moet toegeven dat er iets binnenin lag te hopen dat ons uitstapje geen verdere gevolgen zou krijgen, toen ik daar zo in de zetel lag te bekomen.
En toen werd het avond.
Meestal kijk ik geen hele film als ik alleen ben maar gisteravond was anders.
Manlief was naar vrienden en de kinderen zaten op hun kamer, en ik had plots het gevoel dat ik naar After Earth moest kijken, een film die ik opgenomen had, en ik blééf maar kijken, tot het eind.
(Weer Spoiler Alert?)
Daarin vertelt den Will dat gevaar echt is, maar angst niet. Dat angst een keuze is die je maakt. En als je toch overvallen wordt door angst, zo leerde hij zijn zoon, focus je dan op hier en nu: wat hoor je, zie je, ruik je, voel je? En dan merk je meestal dat die angst niet nodig is, dat er eigenlijk geen gevaar is op dat moment.
Dus ja…
Het gevaar bestaat dat…
En daar kan en moet en ga ik zo goed mogelijk rekening mee blijven houden.
Maar de angst voor dat gevaar mag ik echt gaan loslaten.
Angst voor iets dat misschien komt, maar misschien ook niet…
Verspilde energie eigenlijk.
Kleine kanttekening: ik blijf er wel over schrijven als het niet goed gaat, want soms is dat nu eenmaal zo, en ik vind het belangrijk dat mensen waar het misschien op andere manieren ook niet zo goed mee gaat, weten dat het overal wel iets is, en dat het niet altijd rozegeur en maneschijn is.
Maar ik wil ook de boodschap meegeven te blijven genieten, in het hier en nu, blijven vertrouwen ook, en we zien wel wat komt.
Zie “bumps in the road” als levenslessen die je dingen laten opruimen en plaats maken voor andere, betere, mooiere dingen…