Ik ga er een beetje over, zeker, met mijn profiteren van het moment?
Van lang thuis zitten naar het andere uiterste.
Maar ja, we zijn deze week twintig jaar getrouwd, dat mochten we toch vieren met een ijsje?
Voor we trouwden hebben we een paar jaar in Brugge gewoond, good times, als het ook maar een béétje mooi weer was deden we daar graag een wandeling in de buurt. En welk stukje Brugge we ook uitkozen, we passeerden uiteindelijk altijd heel toevallig onze favoriete crèmerie. (Of ja, meestal “passeerden” we hem niet. 
)
In de winter sluiten ze altijd enkele maanden, maar op de eerste dag dat ze terug openden stonden we ook weer paraat, het mocht vriezen dat het kraakte.
Op weg naar daar stelde ik het me al voor: net als toen, bibberend met ons hoorntje ijs… Raar hoe zo’n herinneringen je een instant goed gevoel kunnen geven.
Toen we aankwamen zei Manlief: buiten of binnen? A ja, da’s ook waar, we kunnen ook binnen. (Zodanig aan de tijd aan het denken toen we dat nog niet deden dat ik vergeten was dat dat ook een optie was.)
De keren dat we binnen zitten neem ik altijd een Gezond Snoepen, heel mooi gepresenteerde, vers gesneden fruitsla (Bart Cannaerts zei het eens in één van zijn shows: lui fruit is het lekkerst!) en de kans is altijd groot dat Manlief een coupe kiwi neemt, maar deze keer niet. Ik vond het zó grappig: hij vroeg “Fruit voor jou?” en ik zei dat ik eigenlijk zin had in iets met karamel. En hij antwoordde “Ik eigenlijk ook.”
Twee kleine coupes karamel dus. (Ja, drie bolletjes noemen ze daar klein, hun normale coupes zijn nog groter, en ik kreeg het nù al niet op!)
Daarna, net als toen, arm in arm nog wat wandelen…
Zalig…
Ik heb de diem gecarped (ja, ik heb geen Latijn geleerd dus weet ik niet hoe je die spreuk vervoegt) en ben helemaal opgeladen om er deze week in te vliegen.
Ik wens je toe dat je hetzelfde kunt zeggen…
