Ik weet het, je moet geen etiketten plakken, maar soms helpt het wel.
’t Is niet élke nacht dat mijn man snurkt, hoor, maar soms…
Vannacht was het weer zover. Een heel scala van volumes werd ten beste gegeven.
Ik besloot, als ik dan toch wakker lag, in plaats van me eraan te ergeren dat ik zo niet kon slapen, het speels en wetenschappelijk tegelijk aan te pakken: ik zou de verschillende snurkgeluiden gaan categoriseren!
De eerste categorie zou ik graag omschrijven als een spinnende kat.
Redelijk stil, en ergens zelfs rustgevend.
Dan volgt de grommende tijger. (Wat ik persoonlijk het mooiste dier op aard vind, en ik vind mijne vent de mooiste mens, dus!)
Al wat luider, maar ça va nog.
Een grote, lieve, zachte beer die ligt te ronken tijdens zijn winterslaap.
Zo’n ouderwetse zaag.
Een kettingzaag die maar niet op gang raakt.
En als apotheose: een kettingzaag die tientallen bomen op het programma heeft.
En nu moet ik zeggen: bij nader onderzoek blijkt dat fase twee en drie het vaakst voorkomen, de tijger en de beer. (En nee, daar was ik niet bang van. Als ik dan toch aan het fantaseren was, fantaseerde ik er maar meteen bij dat ik een Disney-prinses was waar alle dieren lief tegen zijn. (Prinses Yasmine? Altijd al mijn favoriet geweest! 
))
Na mijn analyse en de bedenking dat tijgers en beren best wel meevallen was ik op slag meer op mijn gemak. Met die gedachte en dat gevoel viel ik al snel in slaap.
Oké, en met mijn oordoppen. 
(Volgens mij willen Disney-prinsessen het onder dat laagje lieflijke elegantie stiekem soms ook allemaal even niet meer horen, hoor! 
)