’s Morgensvroeg in het ziekenhuis toekomen met je jongste om zijn wijsheidstanden operatief te laten verwijderen, in je borstkas op slag een nerveuze huilbui voelen omhoogkomen en streng tegen jezelf zeggen: Nee, nu niet! Nu moet je er zijn voor hem en hem niet zenuwachtig of bang maken door te laten merken dat je zelf zenuwen krijgt! en dat lukt dan nog ook…
En nadat ze hem kwamen ophalen kwam het er ineens toch uit, alsof ik mezelf onbewust toestemming gaf dat het nu wel mocht, die nerveuze spanning loslaten. En vanaf dan was ik niet alleen uiterlijk maar ook innerlijk kalm, raar genoeg. Soms moet het er echt gewoon uit, maar (nog steeds) liefst op een passend moment.
Dus als het is om één van de kinderen te beschermen, dan zit er blijkbaar toch al een kraantje op.