Op begrafenissen ween ik altijd, van begin tot eind. Nadien voel ik me zwaar en leeg.
Deze keer voelde het anders. Misschien omdat mijn aandacht tijdens de livestream meer gefocust was op degene die heel duidelijk zichtbaar vooraan stond dan op mijn eigen bubbel verdriet. Misschien omdat ik er niet middenin zat en dus niet al die gevoelens van de anderen binnenliet. Misschien omdat ik sterven intussen zie als een overgang van de ziel naar de volgende fase, hoe triest het voor de achterblijvers ook is…
Tien minuten voor het begon zat ik klaar aan de computer. Ik dacht aan hem en aan al die mensen die op dit moment samenkwamen om afscheid te nemen van de man die heel veel betekend had in hun leven, en ik had al zakdoeken nodig.
En toen begon het. Met muziek die aan pepé deed denken. Met herinneringen van verschillende familieleden. Met mooie teksten. Met heel veel foto’s die het verhaal van zijn leven vertelden.
En misschien is dit ook weer ongepast, maar ik zat geregeld met een halve glimlach op mijn gezicht te kijken en te luisteren. Wat heeft hij veel meegemaakt.
(En heel even gniffelen bij die ene foto waarbij hij een zak bruine suiker vast had, hét item waar alle aangetrouwden mee lachten toen ze hoorden dat dat in onze familie op vanalles gebruikt werd, maar zó kenmerkend…)
Na deze begrafenis voelde ik me niet zwaar, zoals anders, eerder licht.
Dit voelde voor mij als de viering van een rijk, met veel familievreugde gevuld leven.
Blij dat ik kon meevolgen.
Ik hoop dat ze op de rouwmaaltijd steun vonden bij elkaar en nog veel meer mooie herinneringen gedeeld hebben…