Ik liep al even met het idee dat ik wou weten hoe dat voelde, op de vloer slapen. Er zijn wel meer mensen die dat doen. Dus maandag heb ik dat eens geprobeerd. Op mijn yogamatje, met mijn hoofdkussen en donsdeken.
Dat sliep niet zo goed. Van de kou vooral. Het was alsof de grond haar koude recht mijn lichaam in straalde. Mijn peignoir aandoen en een extra deken hielpen niet.
(Wie test dat nu ook uit in de winter?)
Ik had nochtans gedacht, als ik slecht zou slapen dat het van de pijn zou zijn. Maar dat viel heel goed mee. Ik moet wel zeggen: ik had al een paar weken last van mijn rug ter hoogte van mijn heiligbeen.
Maar die nacht kon ik mijn bekken zo kantelen dat mijn heiligbeen evenwijdig met de vloer was ipv met een holle rug te liggen. (Dat lukt me op mijn matras niet.)
En sindsdien is die pijn weg!
(Maar toch slaap ik nu terug in mijn bed, hoor. Lekker zacht en warm. 
)
Woensdag was mijn ventje thuis en ik voelde me ’s namiddags goed, dus zijn we naar de grote Carrefour getrokken. Daar kan je namelijk tijdens de week tussen twee en vier winkelen zonder muziek! (Had ik voor de zekerheid voor gemaild, of ze dat daar ook deden.)
Zoals ik dacht had je natuurlijk andere geluiden zoals frigo’s en zo, maar ook dat viel heel goed mee. Blij dat ik was! Ik was al aan het fantaseren over binnenkort terug in mijn eentje om boodschappen te kunnen!
Tot we uit de voedingsafdeling kwamen. Promo-TVtjes schetterden hun reclameboodschappen en in de electro-afdeling speelde er ook muziek. Algauw voelde het terug alsof er mieren over heel mijn lijf liepen, ik moest mijn oordoppen insteken om weer een béétje tot rust te komen. Ik was van plan geweest eens te kijken of ze daar zo’n micro’tje hadden om betere filmpjes op te nemen, maar dat stelde ik maar nog even uit.
Enkel naar de voedingsafdeling is ook al super.
Tijd om naar huis te gaan.
O, en we gingen sowieso iets makkelijks/voor elk wat wils kopen voor het avondeten, want tenslotte moest ik toen ook nog energie overhouden voor de acupuncturist, ik wou me nog even kunnen terugtrekken voor we vertrokken, en ik heb mezelf beloond met sushi. (Ze hebben daar altijd van die lekkere, dagvers gemaakte sushi en met een beetje chance ook van die heerlijke veggie-rolls, mmm…)
Donderdagochtend. Ik had me dus voorgenomen terug te gaan dauwtrappen.
Van dauw was niet veel te zien, hoor, het hagelde enorm! Maar ik had het beloofd aan mezelf dus na de bui trok ik mijn stoute schoenen aan (of ja, uit) en ging naar buiten. Nog drassig gras van al die regendagen, bezaaid met ijskoude hagelsteentjes, het voelde een beetje zoals wanneer je een koud zwembad gaat inspringen: eerst ietwat aarzelend, maar als je er eenmaal in bent valt het nog mee.
Het deed me deugd! Al heb ik het volgens mij toch niet de volle vijf minuten volgehouden… 
Er lag een nat washandje klaar aan de achterdeur om mijn voeten te wassen en een handdoek om ze te drogen en terug warm te wrijven.
En die korte koude zorgde voor peper in mijn g*t: ik besliste dat ik naar het dorp zou wandelen om wat cash geld af te halen. Dat zou niet te lawaaierig zijn, en dat zou dan ook weer iets zijn dat mijn ventje niet meer moest doen na zijn werk. Tenslotte was in mijn eentje wat verder gaan wandelen nu vooral nog een kwestie van durf.
Ik vertrok. Langs stillere binnenbaantjes. En zo veel mogelijk in de graskant. Ik had er namelijk niet bij stilgestaan dat er niet alleen in ons tuintje hagelstenen zouden liggen. 
Spekglad!
Ik ben normaal niet zo van de smalltalk, zo “stating the obvious”, maar soms vind ik dat tóch leuk! Ik kwam een oudere heer tegen die zei: ’t is nogal glad, hé! en hij trok daarbij zó’n komiek gezicht dat ik moest lachen. Ik antwoordde dat ik daarom in de graskant liep, en hij glimlachend: a ja, da’s beter. En we gingen weer elk onze weg. Van die mini-contactjes, soms vind ik dat dat vreemd verbindend werkt. Met dat gevoel ging ik verder. Het begon te regenen maar da kon me nie bommen, ik had goede schoenen en een goede jas aan, dus…
Op de terugweg zag ik in een weide een heleboel meeuwen en kraaien zitten, en op slag kwam er een oud liedje tevoorschijn in mijn hoofd:
Black and white
dancing together
Side by side
we’ll make things better
Werd ik superblij van!
Thuisgekomen was ’t recht naar bed, ik had enorm genoten van de langere ochtendwandeling, maar móe dat ik was! Meer dan twee uur geslapen!
Nu ja, het was de dag ervoor ook al een best wel vermoeiende dag geweest…
Maar zo komt een bodybuilder toch ook aan die joekels van spieren (denk ik toch)? Elke dag iets trainen, elke dag een beetje verder gaan. En af en toe een rustdag.
Straks terug de blote voetendans.
En daarna zie ik wel. Of ik weer opgepept iets uit die twee categorieën ga doen of een rustigere dag inlas ter voorbereiding van het weekend.
Fijne vrijdag iedereen!