Ik wil eerst even duidelijk gezegd hebben dat ik niet geef om welke kleur je hebt, wit, zwart, bruin, geel, rood, groen, maakt mij niet uit. (Alhoewel, ik ga me wel zorgen maken als je groen uitslaat. Ben je ziek? Of een alien?)
Of om je kledingmaat, haarkleur, whatever. Maakt mij allemaal niet uit.
Voor het geval iemand zich beledigd zou voelen. Is niet zo bedoeld.
Soms komt iemand van het gezin even binnen terwijl ik net een stukje TV aan het kijken ben, en worden er in het passeren vragen gesteld terwijl je zelf de namen nog niet uit elkaar kan houden, ken je dat?
Als het dan net over die ene donkergepigmenteerde medemens (want ja, hoe zeg je dat tegenwoordig politiek correct?) tussen een heel stel bleekgepigmenteerden gaat, dan durf ik daar wel eens naar te verwijzen als “die zwarte”.
Als het net over die ene dikkere tussen allemaal skinny meiden gaat: die dikke.
Of over die ene met Venetiaans blond haar tussen allemaal platina blond: die rosse.
Ik weet dat ik dat eigenlijk niet zo zou mogen zeggen, want dat kan in het verkeerde keelgat schieten, en het klinkt ook niet lief.
Terwijl ik daar echt niets mee bedoel. Ik bedoel het echt niet beledigend, kleinerend of minachtend, maar gewoon als een neutrale vaststelling, zoals ik zou zeggen die met zijn bril als er maar één brildrager tussen allemaal naakte gezichten zou zijn, of die in het roze tussen allemaal donkere pakken. (Zo zou je naar Harry Potter en naar Elle uit Legally Blonde kunnen verwijzen. 
)
Ik begrijp heel goed dat er opgekomen wordt voor zichzelf en voor elkaar en dat er mensen bestaan die bepaalde dingen net wél beledigend bedoelen en dat sommige dingen écht niet kunnen (helemaal akkoord trouwens!), maar overdrijven we niet soms?
Zoeken we er soms niet te veel achter, interpreteren we uitspraken soms niet verkeerd?
Ooit werd naar mij verwezen als de dikste van de twee. Dat schoot toen bij mij ook in het verkeerde keelgat. Ik was niet eens dik! Ik voelde me beledigd.
Intussen besef ik dat daar niets mee bedoeld werd en dat dat gewoon een neutrale vaststelling was. Met mijn maat M was ik naast een maat XS nu eenmaal echt de dikste van de twee.
Ik vertel dit omdat ik er de laatste tijd wel vaker op let dat ik het zelf ook doe.
Bepaalde uitspraken verkeerd interpreteren.
Terwijl die objectief gezien helemaal niet zo hard zouden moeten binnenkomen.
Dan vraag ik me achteraf af wat daar nu eigenlijk achter zat. (En meestal is het antwoord dan: niets kwaads in elk geval.) (En soms lukt me dat ook niet, hoor. Ik ben nog aan het oefenen.)
En wat zit er achter mijn reactie daarop?
Soms is mijn reactie terecht, soms lag iets net gevoelig, soms had ik niet zo hoeven reageren, vanbinnen of vanbuiten.
Soms besef ik dat de belediging (of andere pijnlijke uitspraak) hard aan kwam, maar dat het eigenlijk helemaal niet zo bedoeld was, en dat het mijn interpretatie ervan was die het hard maakte…
(En soms worden “zogenaamde beledigingen” (also known as neutrale vaststellingen) met zoveel oprechte liefde gebracht dat je er helemaal oké mee bent. Zoals toen de kindjes nog heel erg klein waren en ik een liedje voor hen zong waar ik eigenlijk net niet aan kon en er eentje met pretoogjes zei: dat was nogal vals, mama, maar wel leuk dat je voor ons zingt!)