Een half jaartje geleden schreef ik dat mijn GSM plots mijn bank-app niet meer ondersteunde. Intussen werkte er steeds meer niet meer (goed). Een boel apps werken niet meer op mijn GSM, ik had constant problemen met de WIFI-verbinding, als ik SMS’jes kreeg maakten die de helft van de keren geen geluid zodat ik ze soms pas uren later las, typen lukte vaak maar moeilijk,… Hoog tijd om na zes jaar dan toch maar eindelijk een nieuwe aan te schaffen.
(Met weemoed dacht ik heel even aan mijn goeie ouwe Nokia, die echt keilang meeging. Nokia’s, je weet wel, die waarbij je, als je ze op de grond liet vallen, niet keek of er iets aan je GSM was maar of er geen krak in de vloer was… 
)
Alleen zag ik het echt niet zitten om in dat rumoer een nieuwe te gaan kiezen. Ik kan gewoon echt niet nadenken met die luide muziek, laat staan een goede keuze maken.
Plots dacht ik: ik leer de kinderen het principe van “nee heb je, ja kun je krijgen”, waarom pas ik dat zelf niet toe? Waarom zou ik niet eens een mailtje durven sturen? Wat is het ergste dat kan gebeuren? Dat ze nee zeggen of zelfs niet antwoorden. Erg, hoor. 
Dus deed ik het. Ik stuurde een mailtje naar de dichtstbijzijnde Mediamarkt dat er winkels zijn die op bepaalde momenten prikkelarm boodschappen doen aanbieden, of zij dat toevallig soms ook deden? Dat dat heel fijn is voor prikkelgevoelige mensen. En dat ik het uiteraard begreep indien dat niet het geval was.
Tot mijn grote verbazing kreeg ik als antwoord dat ze dat niet standaard aanbieden, maar dat ze wel bereid waren de muziek een uur uit te zetten voor mij, dat ik contact mocht opnemen om een moment af te spreken!
(Nog vlug even iets tussendoor: de acupuncturist had gewaarschuwd dat het, door het terug balans zoeken van de energiestromen, eerst zou verslechteren met terug meer aanvallen en draaierigheid, maar wel afwisselend met meer en veel betere dagen (of halve dagen). En dat klopt ook! Dat zorgt ervoor dat ik nóg meer in het moment leef én heel goed naar mijn lichaam luister.)
Dus: maandag was mijn ventje thuis. In de voormiddag had hij niet zoveel aan mij voor zijn verlofdagje: ’s nachts was ik weer niet goed geweest, ’s ochtends en een deel van de voormiddag recupereren, maar na de middag voelde ik me alweer behoorlijk goed.
Pluk de dag! (Of de uren in elk geval. 
)
Keppe? Zou je het zien zitten om straks samen om een GSM te gaan?
Ja, hoor!
Belletje naar de persoon van de mail en ’t was direct in orde, ze zouden meteen de muziek uitzetten, kom maar af.
Toen ik binnenkwam… Zàlig!
Ik kon rondkijken zonder overdreven andere stimulans, ik kon goed luisteren naar de uitleg die we kregen, en de keuze was snel gemaakt.
Zoals afgesproken lieten we na de aankoop weten dat wij het waren voor wie de muziek uit was en dat die dus terug aan kon, en we waren weer weg.
Wat was dat vlot verlopen!
En wat was ik trots op mezelf!
Kort geleden zou ik dat nooit gedurfd hebben! Je valt andere mensen toch niet lastig met je eigen probleempjes, zeker?!
(En ook: zou dat met een kleerwinkel niet ook lukken? Even naar de dichtstbijzijnde mailen… 
)