Ik kreeg het geregeld te horen. Dat ik niet níet ziek moest willen zijn. Dat ik het niet moest forceren. Dat ik het moest loslaten.
Dat begreep ik wel, maar ik vond dat toch makkelijker gezegd dan gedaan.
Ik kom het de laatste tijd weer hier en daar tegen in teksten. En zelfs in de kaartlegging die ik voor mezelf deed. (Daarover verder meer.)
Ik begin het meer te snappen. Of te voelen.
Ik heb het al gehad over genieten van het moment, wanneer het maar kan, maar eigenlijk mag ik ook op en van de mindere momenten genieten.
Best wel moeilijk, want je wil toch vooruit.
Eigenlijk gaat het al redelijk goed met me.
Ik heb geen echte aanval meer gehad sinds ik er laatst over schreef (ik heb zelfs geen zin om op te zoeken wanneer dat was. Één maand? Twee?), de draaiingen in mijn hoofd zijn ergens begin deze maand gestopt, en ik kan weer veel beter tegen geluiden…
Wel heb ik nog af en toe enkele dagen dat mijn ene oor pottoe zit, dan hoor ik aan die kant weinig of niets, het getuut is dan soms oorverdovend en er hoort ook lichte duizeligheid en een raar evenwicht bij (alsof ik op een trampoline sta).
Wat wel al heel leefbaar is. (Al was ik er gisteren zó moe van dat ik om zes uur al in bed lag, dàt was alweer lang geleden.)
Maar wat er ook voor zorgt dat ik nog niet mag autorijden (wegens nogal onvoorspelbaar) en verder in gang schieten.
En ja, daar beklaag ik me soms over. Over het niet terug in gang kunnen schieten.
En toch, ik durf het bijna niet zeggen, is het ook een soort geschenk.
We hebben dat gesprek hier thuis al jaren terug gehad, toen ik door omstandigheden veel minder en later zelfs maar weinig ging gaan werken. En me schuldig voelde naar mijn gezin toe.
Manlief pepte me toen op dat we dan misschien niet in dat soort luxe leefden, maar dat wij dan een heel andere luxe hadden.
De was en dat soort huishoudelijke taken was gedaan tegen dat de rest thuis kwam van werk of school, er hoefde ’s avonds en in het weekend veel minder gedaan te worden en zo hadden we meer tijd voor elkaar of onszelf.
Ze kunnen hun voeten onder tafel steken zodra ze thuis komen.
Wat ik zelf altijd heel leuk vond: ik was er heel vaak voor de kinderen. Zelfs nu ze al wat groter zijn merk ik nog steeds dat ze dat ook nog wel eens appreciëren.
Nog iets wat hij toen noemde was dat hij zich weinig moest aantrekken van te maken afspraken, kids of dingen die moesten weggebracht of opgehaald worden,… Maar dat komt ook nog wel in orde…
Intussen amuseer ik me vaak/meestal eigenlijk wel met al de dingen die ik nu doe.
Ook al weet ik dat dat voor sommigen not done is. (En onder “sommigen” reken ik mezelf soms.) Je wordt soms niet gerespecteerd als je het niet druk, druk, druk hebt. Dan vind ik mezelf niet passen in de maatschappij. Maar dat wil ik eigenlijk ook niet. Ik schreef het een paar jaar geleden al in het begin van de C-periode en we “opgesloten” werden: we móesten wel onthaasten en “niets”doen en heel veel mensen vonden dat een verademing. Hoe snel zijn we vergeten dat we niet terug wilden naar dat jachtig gedoe. Maar zo werkt de wereld nu eenmaal.
Dan denk ik aan die meme die ik al een paar keer zag passeren, hoe ging die nu ook alweer?
If you feel like you don’t fit into this world, you are here to create a new one. Zoiets.
En ja, ik heb daar regelmatig moeite mee. Maar dan is er altijd wel iets wat me terug oppept.
Zoals deze keer de kaartlegging die ik deed. Ik kreeg er vochtige ogen van en liet ze liggen in plaats van op te ruimen, als reminder voor mezelf. Met het boekje ernaast zodat ik de extra uitleg ook af en toe opnieuw kan lezen.
(Uit de kaartenset Het Orakel Van De Eenhoorns van Cordelia Francesca Brabbs, ter info.)
Verleden (hoe je huidige situatie is ontstaan): Cycli: daaruit haalde ik dat ik niet te ongeduldig mag zijn, dat alles wel komt als het daar de tijd voor is. (Du-uh!) En dat je jezelf rust mag gunnen, en afstand nemen, en naar je lichaam luisteren.
Heden (wat je nu ervaart of nodig hebt): Doelgerichtheid: focussen op en geloven in wat je wil, anders creëer je een leven volgens je oude patronen en overtuigingen.
(En wat ik wil is mensen helpen gezond en gelukkig zijn, maar da’s inderdaad een valkuil voor mij: denken dat ik niet goed genoeg ben daarvoor.)
Toekomst (het meest voor de hand liggende resultaat aan de hand van je huidige energie en omstandigheden): Heler (en daar kreeg ik instant kippevel van): een kaart om ertoe aan te zetten de eigen heling te verdiepen en/of helende gaven verder te ontwikkelen. Om te vertrouwen op en geloven in wat je kunt. (Dat vind ik ook een moeilijke. Ik heb vorige week voor het eerst terug kunnen/mogen oefenen op een vriendin, gewoon om het terug helemaal in de vingers krijgen tegen dat ik eindelijk terug afspraken kan maken. Ze had al even een pijnlijke voet. En daarna niet meer. Ik kan er niet aan doen, maar dan denk ik nog steeds: misschien is het toeval. Erg, I know.)
In het boekje stond ook dat dat het moeilijk maakt om er waarde aan te hechten en je te laten betalen voor je diensten. (Ook zoiets. Uiteraard mocht die vriendin daar niet voor betalen, voor mij was het een aangename oefensessie, maar zelfs toen ik nog masseerde voor mijn praktijk vond ik het heel moeilijk daar geld voor te vragen. Iets wat ik gewoon zélf graag deed!)
Licht (de potentiële en toekomstige mogelijkheid van deze situatie ten opzichte van je ware pad) (en hier vlogen er twee uit, dus gebruikte ik die allebei):
Natuur: Die vond ik eigenlijk wel makkelijk en logisch. Ik kikker op van de natuur. Dauwtrappen, tuin, gezonde echte voeding, wandelen, graskanten, open velden, bossen, (zee ook, al heb ik daar zelf raar genoeg minder connectie mee) en dat wil ik graag doorgeven.
Mogelijkheid: Dat ik mijn lat hoger mag leggen en meer verwachten en dat ik onbeperkte mogelijkheden heb. (Dat vond ik dan weer een moeilijkere. Soms heb ik het gevoel dat ik mezelf klein houd. Uit een soort angst voor wat zou kunnen gebeuren, of dat ik niet meer dan dit kan, of dat het teveel is/wordt,…?) Een kaart die je terugfluit als je te min over jezelf denkt. Als alles mogelijk is, waar zou jij dan naartoe willen in je leven?
En dat laatste zorgt dat ik dit ook wel als een geschenk zie.
Want eigenlijk zit ik al voor een deeltje in de wereld die ik wil creëren. Hoop ik toch.
Dat ik met de posts op mijn verschillende pagina’s mensen kan inspireren om zich beter te voelen en misschien anders te gaan leven.
(En misschien moet ik ook iets met orakelkaarten gaan doen. Als ik daar zelf zo veel steun uit haal, kan ik dat misschien ook voor anderen. Maar ook daar weer: ben ik wel goed genoeg om dit voor iemand anders te doen…)
Maar goed, mijn eindvraag: welke wereld wil jij graag creëren? Wat is jouw geschenk?