Vorige week had ik maar liefst vijf opeenvolgende sùpergoeie dagen! 
Zó enthousiast! Ik zou dus meekunnen naar de opendeurdag van de hogeschool waar Dochterlief interesse in heeft!
Zaterdagochtend werd ik wakker met een rechteroor dat weer pottoe zat, en een wankel gevoel. En wat verval je dan makkelijk weer in oude patronen:
Zíe je wel! Ik wist het, hé! Ja, ik ga voor de zekerheid dan best niet meegaan, hé, want ik wil jullie daar niet tot last zijn.
En een seconde later dacht ik al helemaal anders. Ik ben namelijk de hele week bezig geweest met goed op mijn gedachten letten. Me er zo goed mogelijk bewust van zijn als ik negatief denk. En dan ombuigen naar positief.
Ik lees ook elke dag wel een stukje in The Secret van Rhonda Byrne of Je Kunt Je Leven Helen van Louise Hay, twee boeken die eigenlijk over de kracht van gedachten gaan, dat helpt ook wel om bij de les te blijven.
Dus iedere keer dat ik me wankel voelde en vreesde dat ik niet mee zou kunnen gaan, keerde ik terug naar dat gevoel van de voorbije week, waar ik er honderd procent zeker van was dat ik meeging. Want enkel denken doet veel minder dan het ook diep vanbinnen voelen, heb ik al gemerkt.
“Ik ga naar de opendeurdag. Ik voel me prima. Ik ga naar de opendeurdag.” en ondertussen voor me zien dat alles probleemloos verloopt.
En raad eens? Tegen de middag voelde ik me weer helemaal goed! Ik kon mee!
Ik moet wel eerlijk toegeven dat het duiveltje op mijn schouder me aanraadde om toch maar een emmertje in de auto te zetten voor het geval het toch nodig bleek. Bijna had ik geluisterd. Maar het engeltje op mijn andere schouder raadde dat ten stelligste af. Ha ja, da’s gewoon een uitnodiging om ziek te worden: kom maar af, ik ben erop voorzien!
Toch maar niet gedaan dus.
En het was ook niet nodig. Tussen de voordrachten met uitleg door heb ik wel oordoppen gebruikt, gebabbel van honderden mensen tegelijk, was me dat een kabaal, maar verder ging het echt heel goed.
Shout-out to the power of your thoughts!!
Alleen ’s nachts gaat dat nog niet vanzelf.
Want ik werd plots heel erg draaierig en misselijk wakker…
(Of het was uiteindelijk toch wel erg luid geweest en mijn lichaam moest zich terug aanpassen en resetten, kan ook.)
Het werd een bed-dagje, maar ik werd niet boos of teleurgesteld of bang of verdrietig.
Het was het zó waard geweest.
Met een blij gevoel liet ik de voorbije namiddag nog eens passeren.
De vriendinnen met dezelfde interesses hadden afgesproken op hetzelfde moment te gaan. Zij blij, en wij ook, zo konden we er met de andere ouders over praten, wat heel aangenaam was.
Ik heb de school eens met eigen ogen kunnen zien, de sfeer proeven, horen hoe ze daar te werk gaan.
Maar vooral: ik stond naast mijn man. We waren er samen voor onze dochter.
We staan allebei honderd procent achter haar, en dat weet ze.
In de auto op weg naar huis nog wat over gebabbeld.
Het enthousiasme stond op haar gezicht geschreven.
Maar er waren ook wat twijfels…
“Wat als ik niet goed genoeg ben?”
“Wat als je wél goed genoeg bent?” antwoordde ik, en je zag haar op slag ontspannen.
(Kan er nog wat van leren… 
)
Dus…
Ik wou je graag aanmoedigen ook op je gedachten te letten. Want gedachten spuien doen onze hersenen sowieso toch. Alleen hoeven het niet uit gemak en vertrouwdheid steeds opnieuw dezelfde te zijn en al helemaal niet die wat als-en die ze op ons afvuren om ons te beschermen en veilig te houden. Het vraagt wat inspanning, maar je kunt je gedachten echt veranderen!
En… hoe gaat die quote ook alweer?
Moed is niet het ontbreken van angst, maar bang zijn en het tóch doen.