Vanochtend al redelijk vroeg vertrokken om iets te doen waar ik al een hele tijd naar uitkijk. Ik voelde me vanmorgen goed, dus…
Ik vertrouwde mijn evenwicht vandaag en durfde eindelijk de fiets nemen.
’t Was echt maar een suuuperkort ieniemini tochtje, gewoon hier in de buurt, en ik kwam hijgend en met slappe benen thuis, maar o wat heb ik daarvan genoten!
Als ik nu om de twee dagen (a ja, want wandelen is helemaal anders en ook heel belangrijk voor mij, dat doe ik dan die andere dagen) dat korte tochtje doe tot dat makkelijk gaat, en dan telkens een kilometertje erbij, dan kan ik binnenkort op mijn goeie dagen al eens wat verder. Op bezoek, naar een bos, naar dat marktje,…
Woehoew, fietsen!
(Weet je wat zo fantastisch is aan zo’n periode? Dat je heel gewone dingen bekijkt alsof het iets heel bijzonders is…)