Na De Alchemist las ik nog een ander boek van Paulo Coelho. De Beschermengel. Vond ik óók een goed boek. Wat een gat in mijn cultuur, dat ik zijn boeken nu pas echt ontdek!
Dit boek heeft me weer leren in stilte mediteren. Al een tijd lukte dat niet meer. Ik had geleide meditaties nodig, of in elk geval iets om op te focussen, muziek, de beweging van mijn adem, tellen,… Gewoon “zijn” lukte vaak niet echt meer.
Tot ik in dit boek het stukje las waarin het hoofdpersonage tegen zijn vrouw zei dat ze naar haar “tweede geest” moest luisteren en laten uitspreken. Naar mijn gevoel is dat dat stemmetje dat steeds van zich laat horen, dwars door je bewuste gedachten of waar je mee bezig bent heen, dat stemmetje dat wel eens stress bezorgt of je angstig of onzeker of bezorgd maakt en zichzelf steeds maar weer herhaalt. Dat stemmetje dat je uit alle macht probeert opzij te duwen, want je wil het niet horen.
Op een avond raakte ik maar niet in slaap, allerlei gedachten bleven maar naar boven komen. Tot ik aan dat stukje over de tweede geest dacht. Zou dat ook helpen bij piekeren?
Allee, kom maar op, zei ik in mezelf, vertel maar eens wat je te zeggen hebt.
En toen kwam het beeld van een lege zaal.
Niemand?
Niet verlegen zijn, kom maar…
Niets te zeggen?
Ik bleef nog even afwachten, met volle concentratie.
In die lege zaal.
Zei of vroeg niets meer, maar genoot van de afwezigheid van gedachten.
Dat duurde waarschijnlijk minder lang dan het voelde, maar ik werd er rustig van.
En viel in slaap.
De volgende avond probeerde ik het nog eens.
Deze keer stond er een podium in de zaal en kwam er na mijn uitnodiging heel zachtjes een gedachte zeggen wat ze te zeggen had en verdween even snel als ze gekomen was.
En weer die rust…
Zo kan het dus ook. Mediteren.
In plaats van “laten voorbij drijven als wolkjes in de lucht”: je gedachten uitnodigen hun ding te doen en als ze weten dat ernaar geluisterd wordt, laten ze je met rust.
Even toch… En dat brengt rust…
Wat ga ik uit zijn andere boeken halen?