Gisteren zijn we voor het eerst terug naar een wat groter bos geweest, woehoew!
Én Dochterlief, die eigenlijk niet graag wandelt, ging ook mee, WOEHOEW!
Oké, oké, omdat ze voor een schoolopdracht foto’s moest maken van mensgemaakte dingen in de natuur, maar dan nog.
Ik heb het heel gezellig en leuk gevonden.
Bij aankomst waren Manlief en ik nog onze wandelschoenen aan het dichtknopen als zij al een stukje terug liep om alvast een foto te maken.
De eerste foto was al een feit, en ze keerde met zó’n grote glimlach terug, het werkte aanstekelijk, straalde op me af.
Als je kind happy is, ben je zelf toch dubbel zo happy?
Ik kon op dat moment niet anders, ik móest wel huppelen. (Was ook al lang geleden.)
Pas toen ik een stuk verder uitgehuppeld was besefte ik dat dat waarschijnlijk heel schaamtelijk was voor een tiener. Er hadden dat wel andere mensen ook gezien, hé!
Maar nee, hoor. Vond ze helemaal oké.
Ze vond het zelfs niet raar dat ik op het speelplein naar het deel met het evenwichtsparcours ging (ze is natuurlijk al wel meer gewend van me) (en bovendien: dit was een goeie oefening voor mij 
), ze kwam me zelfs een hand geven toen ze zag dat het wiebelige stukje met de horizontale paal op twee springveren me niet lukte.
Wat ze wél raar vond, vertelde ze naar het einde toe, is dat onze generatie “zomaar” goeiemorgen zegt tegen “random” vreemde mensen, dat vinden haar vriendinnen en zij maar raar, hoor, als oudere mensen die ze niet eens kennen goeiedag zeggen tegen hen!
Vinden wij zelf dan weer heel normaal. Erkennen dat je de ander ziet en hen een goeie dag toewensen…
En wat ze een beetje verder nóg vreemder vond was dat ik een kort gesprekje begon met twee andere wandelaars. Maar jàààà, iets in mij zei: kom, zeg er iets van, ze hadden namelijk elk een poes aan de leiband, dus ik zei gewoon met een geïnteresseerde, uitnodigende blik “Dat zie je ook niet elke dag…” en ze leken heel blij dat ze daar iets over mochten vertellen.
Je vertelt zelf toch ook graag over wat je belangrijk vindt?
Dus ja…
Als ik daardoor raar ben, graag.
Ik merk de laatste tijd eigenlijk dat raar zijn sowieso steeds comfortabeler voelt, hoe ouder ik word…
Wacht tot ik bejaard ben, hopelijk durft ze dan nog met me buitenkomen! 
