Ik had het hier eerder over Healing Cirkels op YT. Ik heb er enkele meditaties van gedaan en daar mijn eigen ding van gemaakt.
Ze leerde me op een bepaalde manier naar mijn hart gaan. Alsof dat je eigen, zelfbedachte plekje is waar je altijd naartoe kunt gaan.
De eerste paar keren kwam er niet echt veel. Daarna kwamen er beelden, en mettertijd alsmaar meer en groter, tot “mijn plekje” een klein huisje was van één kamer, waar de gezelligheid vanaf droop, met overal comfy zetels en heel veel kussens en warme dekens en zachte tapijten, met aan de achterdeur een porch (hoe zeg je dat in het Nederlands?) waar ik dan ging zitten, met uitzicht op een bos met een kabbelend beekje en wat verder bergen en een waterval.
Daar kon ik altijd naartoe om tot rust te komen.
Wat later kwamen er soms extraatjes bij. De eerste keer kwam er zomaar een tijger uit dat bos naar me toe gelopen, ik wist niet wat er gebeurde! Wat deed die hier?!
Eerst was ik bang, maar algauw merkte ik dat hij geen kwade bedoelingen had en kwam hij kopjes geven, als een grote, lieve poes, en liet hij zich aaien en knuffelen. Heel speciaal voelde dat… Een krachtig moment.
Dus ja.
Het is telkens afwachten of er iets gebeurt of als er iets of iemand tevoorschijn komt.
Komt het? Fijn! Komt er niets? Ook goed. Dan geniet ik gewoon van het opladen en tot rust komen op die plek.
Een paar dagen geleden kwam er wel nog eens iets. Ineens kwam mijn zoontje uit dat bos gelopen, piepjong. Met die grote kapoentjesglimlach waar hij toen iedereen mee om zijn vingertje kon winden sprong hij in mijn armen. Ik voelde het speelse van hem op me afstralen.
Daarna zag ik mijn dochter uit datzelfde bos komen. Een stuk jonger dan nu. En toen ik haar zag, besefte ik dat ze beiden slechts één aspectje van zichzelf uitbeeldden in deze meditatie. Bij haar was dat haar nuchtere kantje, en haar objectieve opmerkzaamheid die ze op die leeftijd heel erg had. Ook toen zij naar me toe kwam straalde dat nuchtere op me af.
Het klinkt heel tegengesteld, dat speelse en dat nuchtere, maar toen ze mij samen knuffelden en die twee eigenschappen mij helemaal vulden en omvatten, combineerde dat echt heel erg mooi.
Achteraf besefte ik dat deze meditatie me wou vertellen dat ik mag leren mijn denker en mijn voeler vaker te combineren.
Hoofd en hart zijn geen vijanden die recht tegenover elkaar staan en allebei per se hun gelijk willen halen. Ze kunnen prima samenwerken, als je het hen toelaat…