In ’t hoger maakte ik al snel enkele nieuwe klasvrienden en -vriendinnen.
Ze wisten wel hoe ik in elkaar zat. (Daar.)
Stil, braaf, onopvallend, plichtsbewust, doend wat hoort, me zorgen makend of het wel goed genoeg was,…
Op een dag spraken we af op een fuif. Wisten zij veel dat ik daar een heel ander stukje van mezelf naar buiten liet.
Wild, uitbundig, onbezorgd, dansen alsof er niemand kijkt, onnozel doen tegen mensen die ik daar kende,…
De volgende maandag kreeg ik op school te horen dat ik precies Tasmanian Devil van Looney Tunes was. Was ik eigenlijk wel blij mee, heb ik altijd een fascinerend figuurtje gevonden. Ziet er rustig uit. Tot hij dat niet meer is.
Ik was toen nog te jong om dat te beseffen, denk ik, maar intussen weet ik dat dat bij iedereen het geval is: je krijgt bijna nooit het volledige plaatje te zien.
Verschillende situaties, omstandigheden, plaatsen, mensen, verschillende reacties.
Ik probeer dus niet zo snel meer te oordelen.
Maar ik ben ook maar een mens, dat lukt me heel vaak ook niet, hoor.
Dan laat ik me meevoeren door het moment.
Soms haal ik dan even diep adem en probeer de situatie in te voelen, of op zijn minst anders te bekijken.
En soms ben ik al thuis of is het al veel later voor ik mezelf afvraag: maar wat zat daar nu eigenlijk achter?
Volgens mij heeft iedereen een innerlijke Taz. Op allerlei manieren.
En hoe moeilijk dat ook is, hoe mooi zou zijn als we dat zouden (kunnen) zien?