Kijk, dit ben ik! (Of: wees niet bang om gezien en gehoord te worden…)

Sandra Rogiers Positivo Ofnie Leave a Comment

Goh, nu niet, mijn haar moet dringend gewassen worden.

Nee, nu niet, mijn haar is nog nat.

Nope, nu niet, mijn haar ligt niet goed. (Ja, twee à drie keer per jaar doet het dat wél, hoor! ????)

Ik heb vandaag net een oud T-shirt aan en geen zin om een ander uit de kast te halen.

Er zijn teveel verkeersgeluiden.

De rest van het gezin is thuis, er kan elk moment iemand binnenkomen of lawaai maken met de deuren.

Ik heb nog andere dingen die ik eerst moet doen.

Ik wil het vandaag over iets anders hebben, en dat kan ook geschreven. Of met de camera op iets anders.

Mijn gsm-batterij is bijna plat.

Oké, dat laatste is een terechte reden, maar verder had ik altijd wel smoesjes om geen filmpjes waarbij ik zelf in beeld kwam te maken voor mijn ontspannings-en-feelgood-pagina. (Ja, dat besefte ik ergens wel, maar ja…)

Dat ik sowieso niet zo’n vlotte babbelaar ben, en al helemaal niet tegen een apparaat (echt, ik wil de hakkelende boodschappen die ik al ingesproken heb op antwoordapparaten niet horen), zal wel voor een deel de reden zijn.

Maar vooral (besef ik achteraf):dan zouden ze me zíen!

Niet zozeer dat ze dan zouden zien hoe ik eruit zie, maar wel hoe ik ben!

Hier heb ik het hart op de tong en heb ik het idee dat je me intussen wel al redelijk goed kent, maar die pagina ben ik vooral begonnen om kennis, info, adviezen, oefeningen door te geven. (Daarmee dat ik alles op verschillende pagina’s doe. Da’s voor mij veel overzichtelijker en brengt rust in mijn hoofd.)

Niet om mezelf op de kaart te zetten…

Maar mag ik er niet zijn dan, gewoon zoals ik ben?

Tuurlijk wel!

Dus had ik gisteren zoiets van: kom, begin er nu maar gewoon aan.

En oké, ik heb “een paar” pogingen gedaan in de hoop dat ik op een bepaald moment tot een resultaat zou komen waar ik tevreden over was, maar dat kwam maar niet.

Het was dus ook een lesje in perfectionisme loslaten. Ik heb dan maar de best gelukte gepost en ik had het gevoel dat ik met mijn armen wijd uitriep: “Kijk, dit ben ik, hier ben ik dan!”

En dat voelde eigenlijk wel goed. (Awkward, maar goed.)

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *