Twee nachten op rij slecht geslapen.
Ik was vanochtend dus een beetje… eh… moody…
(Heb hen wel gewaarschuwd, hoor.)
Alles kwam dubbel zo hard binnen, alles was mij teveel, ik moest mijn best doen om te focussen op wat ik moest doen en voor de rest moest er niks extra’s bij komen.
Op een bepaald moment komt Manlief naar me toe om me te knuffelen en een seconde had ik zoiets van: laat mij maar met rust, maar uiteraard kent hij me vaak beter dan ikzelf, ik kwam instant tot rust, smolt in zijn armen als boter in de pan, voelde pas toen alle spanningen wegvloeiden hoe gespannen ik daarvoor was…
En toen ging alles beter.
Hmm, dacht ik, als er nog eens iemand anders dan anders doet moet ik die misschien gewoon ook een knuffel geven…