Ik ontving gisteren enkele mooie bedenkingen in de opmerkingen van mijn blog. Het bleef nog even hangen.
Ik bedacht er nog een reden bij waarom ik er moeite mee heb, met dat plots opgekomen, ongewenste wel/niet-gedoe, terwijl ik het zelf eigenlijk een nogal onnozel, objectief gezien niet zo belangrijk onderwerp vond: nog iets extra’s wat ik raar vind aan mezelf.
Gelukkig besefte ik daarna ook dat ik al mijn rare trekjes mettertijd leer aanvaarden en omarmen en graag zien.
Toen ik vanochtend wakker werd was het alsof vannacht het deksel van het doosje waar al die gedachten in zaten eraf gehaald is.
Waar eerst die gedachten rondmaalden, lijken ze nu gewoon zachtjes wegggezweefd. Vrij.
Kan dat, dat je in één nacht iets loslaat en er vrede mee hebt?
Doet me nog maar eens beseffen hoe belangrijk het is dat je dingen uit, deelt, eruit laat.
Al helemaal voor de grote dingen, maar zelfs onbenullige dingen kunnen in je hoofd almaar groter worden, als je je hoofd (en hart) niet op tijd lucht.
Dus ‘k zou zeggen:
als je ergens mee zit, groot of klein, praat erover, schrijf het op, maar laat het er uit.
Veel kans dat je je daarna al beter voelt…