Ik stond gisteren heel erg draaierig en met een dicht rechteroor op. Vorige week was ik nog op mijn controleafspraak geweest waar de oorarts me op het hart drukte de dosis van mijn medicatie te verhogen als ik in een stressperiode zit en/of als ik al een aanval gehad heb. Anders is de kans op steeds nieuwe aanvallen groot omdat mijn oren/evenwichtsorgaan niet volledig of snel genoeg recupereren, en hoe meer aanvallen hoe groter de kans op blijvende gehoorschade.
Heb ik dus dik tegen mijn zin gedaan. (Je weet al hoe ik denk over medicatie, alleen als het echt moet. En zodra het kan afbouwen.)
Gisteren grotendeels slapend doorgebracht.
Vandaag nog vooral last van terug slecht gehoor en overgevoeligheid voor geluid, en de bijhorende hoofdpijn. (Ik was vorige week nochtans zo blij dat ik de piep van de broodmachine terug hoorde en niet meer moest bijhouden om hoe laat ik in de keuken moest zijn.)
Komt wel weer goed, zoals altijd. Ik heb vertrouwen, hoor. Gewoon loslaten en zien wat komt.
Maar dus geen echte aanval gehad.
(Ik heb trouwens altijd de chance dat ik op zo’n dagen net geen plannen of afspraken heb, of met mensen die daar alle begrip voor hebben, of die twee keer dat ik net een klant had zeiden ze toevallig zelf af wegens ziek of ziek kind. What are the odds? En dat Manlief dan overneemt wat dringend is, dat ook natuurlijk.)
Komt wel weer goed.
Ik wou het eigenlijk hebben over de rit naar de dokter. Ik ben altijd een halfuur te vroeg in het ziekenhuis. Uit respect voor anderen, ik wacht liever dan dat iemand op mij moet wachten. En soms, als een andere patiënt te laat is, mag ik vroeger binnen dan gepland. En vooral: als er file is onderweg heb ik nog wat speling en dat doet heel veel voor mijn gemoedsrust en kalmte.
Natuurlijk wàs er net file. En een grote. Het was op die dag dat het ongelooflijk hard regende, en zo vroeg in de ochtend was het nog donker. Niet moeilijk dat er accidenten waren: twee kop-staart-aanrijdingen, met veel file tot gevolg.
Gewoonlijk begin ik in zo’n situatie zweethanden en hartkloppingen te krijgen en een opgejaagd gevoel. Op tijd zijn is echt een dingetje, dat móet gewoon!
Maar die keer bleef ik de kalmte zelve. Ik vond het zelf raar. Ik had zoiets van ik kom aan als ik aankom, en van het gaat niet sneller vooruitgaan door te stressen, heeft geen enkele zin, en van er zullen wel vaker mensen te laat komen, voor die ene keer dat ik dat zou zijn… Gewoon rijden. We zien wel.
Echt, ik vond het zélf raar!
Ik moet wel toegeven dat ik deze keer op de dichtbije, betalende parking geparkeerd heb (hoezo gierig? Ik profiteer anders gewoon van de wandeling ernaartoe voor mijn dagelijkse beweegmomentje!) en dan flink doorgestapt heb naar waar ik moest zijn (cardio!).
En ik was op de minuut af nog nét op tijd!
(En het “grappige” was dat de dokter tegen haar gewoonte in zelf ietwat aan de late kant was, want ze had in precies dezelfde file gezeten! Nóg een reden om je niet druk te maken: dokters zijn ook maar mensen.)
Pas later thuis begon ik me af te vragen of het misschien door die reiki-healingen kwam, dat kalme gevoel. “Loslaten en vertrouwen” staat op mijn lijstje, weet je nog? Het werkt zó subtiel dat je er niet zou op letten. Waar reiki 1 eerder op het fysieke gericht is, werkt reiki 2 vooral op het emotionele, op bewustzijnstransformatie.
Ik ga in elk geval door met oefenen daarmee, en beter opletten wat het allemaal doet om dan later te kunnen doorgeven aan anderen, en daarna lonkt reiki 3 in de verte… het spirituele level…
(En gedùld dat ik moet hebben!)