Zoonlief vertelde heel enthousiast over hoe hij een moeilijk gaminglevel gehaald had van iemand met meer experience.
Daarna zei hij (in het Engels, zoals dat gaat bij de jeugd zou ik zeggen, maar ik betrap er mezelf ook soms op dat ik het zo beter verwoord krijg):
“Thanks for acting like you care.”
“But I dó care!”
“You don’t care about gaming. You care about my happiness.”
“True.”
Zijn happy snoet. Weten dat ik hem zó graag zie dat ik geïnteresseerd luister naar iets dat me op zich inderdaad niet interesseert alleen maar omdat ik weet dat het hem interesseert.
Zo makkelijk kan het zijn, je kind blij maken. Gewoon luisteren.
(Ook toepasbaar op volwassen. 
)