Voor de s*x.
Was waarschijnlijk een beter antwoord geweest.
Ooit, toen Manlief in een moeilijke periode zat, flapte hij er op een moeilijk moment uit: Dat je nog bíj me blijft!
En om te proberen hem te doen lachen flapte ik er even snel uit: Ha ja, wie gaat er ànders de vuilzakken buiten zetten?
Soms zou ik beter eerst een paar seconden nadenken voor ik iets zeg. Dan had ik gezegd dat ik wist dat hij nog steeds die lieve grappige man was, ook al voelde hij zich even niet zo.
Maar ik begrijp het nu wel. Ik heb me het voorbije half jaar ook wel eens zo gevoeld. Ik voelde me bij momenten alleen maar een last, en ik haat het als hij zich zo’n zorgen maakt om me en moet zorgen voor me. Ik vroeg me ook wel eens af of hij niet beter af zou zijn zonder mij.
Maar ja, wie gaat er dàn het eten klaarmaken, hé… 
Eigenlijk is het wel grappig.
We hangen nogal aan elkaar, mocht je het nog niet door hebben.
Hij is mijn rots, mijn steun en toeverlaat, mijn held. Altijd, hoe dan ook, in alle omstandigheden.
Maar dat ben ik ook voor hem.
Dus…
Het is oké om soms te denken dat je een last bent, je voelt je hoe je je voelt. Om daarna te beseffen: maar ik ben ook een rots.