Ik zag onze konijnen weer eens één en ander markeren met de geurklieren die ergens onder hun kin zitten (Da’s van mij… en da’s van mij… da’s ook van mij…) op een moment dat ik naar muziek aan het luisteren was uit de tijd dat ik nog naar fuiven ging.
En ik werd teruggegooid naar de herinnering aan die ene avond…
Mijn man is nooit echt een jaloers type geweest. (Of hij kan het heel goed wegsteken.) Maar die ene avond…
We waren toen nog niet zo héél erg lang samen.
Hij was met zijn vrienden aan het praten en ik was wat verderop aan het praten
met enkele jongens die hij nog niet kende.
Op een bepaald moment ging hij richting bar om iets te
drinken te halen (geen alcohol voor hem!, hij vond een rijbewijs hebben gelijk
staan met je verantwoordelijkheid opnemen, en gelijk had ie!) en in het
passeren kwam hij me een kus geven.
Zo van: ik zeg niets, maar ik laat hen toch maar eens weten dat je een lief
hebt.
Ik vond het toen zó lief van hem! Geen jaloerse reactie, enkel subtiel die zoen…
Waarschijnlijk wist hij toen al wat hij aan me had. En nog steeds.
Dat symbolische handjevol zand is wel een correct beeld, denk ik. Als je je hand dichtknijpt wil het zand langs alle kanten ontsnappen, maar als je je hand openhoudt blijft het mooi liggen. (Tenzij het ongelooflijk hard waait natuurlijk…)
Fieuw, een herinnering uit de oude doos die ervoor zorgt
dat ik me soms zelf al een oude doos voel (binnen enkele maanden zijn we
vierentwintig jaar samen!) .
Maar nog niet zó oud, hoor!
We hebben zeker nog een jaar of vijftig, misschien zelfs zestig, te gaan om samen
dingen te doen, te discussiëren, plezier te maken, eens niet overeen te komen
en het weer goed te maken, om nieuwe herinneringen te maken.
Als we dan later (véél veel later) in een bejaardentehuis terecht komen, zou hij dan ook nog subtiel een kus komen geven als ik bingo aan het spelen ben met mannen die hij nog niet kent?