Ik moest vandaag weer op halfjaarlijkse controle-afspraak bij de neuroloog. (Alles goed met de MS, hoor. Ik laat hem met rust en hij mij.)
Ik had opgevangen (a ja, als je geen nieuws kijkt of luistert) dat de maskers waarschijnlijk ook in het ziekenhuis af zouden mogen.
Hoopvol kwamen we daar aan en inderdaad, de stickers en affiches dat maskers verplicht waren hingen niet meer aan de deuren.
Ik heppiedepeppie met bloot gezicht naar binnen.
Tot we door de tweede deuren gingen en alsnog zo’n bordje zagen staan en bekeken werden en iemand ons vlug aanwees waar we een masker konden halen.
Na de consultatie vingen we op weg naar buiten op dat ze net te horen hadden gekregen dat het officieel was: ook in het ziekenhuis niet meer verplicht. We hoorden gejuich bij de verpleging, meteen zagen we vrolijke opgeluchte maskerloze gezichten, en uiteraard deden we lekker mee. Direct hoorden we opmerkingen als “Ik ben blij dat ik weer gezichten/glimlachen zie.” Er heerste echt feeststemming. (Eigenlijk wel een uniek moment meegemaakt.)
En zelfs de mensen die ons beneden op ons maskerloos zijn gewezen hadden, droegen er geen meer, óók met een grote glimlach op het gezicht.
Waar we eerst bekeken werden alsof we een gevaar voor de maatschappij waren, liep plots de overgrote meerderheid zonder masker rond. Zo snel kan het gaan.
Ik zou hier nog een “snotty remark” kunnen over maken, want je weet al lang hoe ik over die adem benemende, uitdrukking verbergende, onlipleesbare mondvodden denk, maar laat ik nu maar gewoon even blij zijn dat ik de laatste minuten in het ziekenhuis met blote mond mocht.