Dochterlief kwam binnen en zag dat ik een stukje naar Masterchef aan het kijken was.
“Dat jij daarnaar kunt kíjken!”
Ik keek daar vroeger nooit naar omdat ik er mega zenuwachtig van werd, al dat gehaast en gejaag en gestress om hun gerecht op tijd af te krijgen!
Om één of andere reden ben ik het onlangs toch gaan opnemen toen ik zag dat er een nieuwe reeks bezig was.
De eerste keer dat ik een stukje keek was het weer van dat: ik ademde hoger, mijn hart begon sneller te kloppen, ik spande mijn lijf op, soms hield ik mijn adem gewoon in,…
Maar iets wat ik de laatste tijd doe: bewust zijn van hoe mijn lichaam reageert als ik naar iets op TV kijk. En dan beseffen dat dat enkel komt doordat ik meeleef, niet omdat ik het zelf beleef.
Dus de volgende keer dat ik een stukje keek zei ik tegen mezelf: het is hun stress, het is niet mijn stress, ik hoef niet mee te stressen.
En toen keek ik gewoon, met een nieuw soort kalmte over mij. Zonder stressreacties.
Dat vertelde ik haar ook: ik zie het als een anti-stress-oefening. Een oefening om niet mee te stressen met anderen.
Makkelijk zat eigenlijk als dat is terwijl je naar TV kijkt.
Volgende stap: ook in het echte leven niet de stress van anderen opnemen.
Meeleven, maar ook kalm tegen mezelf zeggen: het is hun stress, het is niet mijn stress, ik hoef niet mee te stressen.
En dan kan ik er ook beter voor hen zijn op de koop toe.