Ik vraag steeds meer mensen om een knuffel.
Als ik me zo voel.
Soms begint het in mijn buik en verspreidt het zich over heel mijn lichaam.
Dat gevoel van vriendschap, van verbondenheid, van onvoorwaardelijke liefde, van dank je wel!, van fijn dat je er bent!, en dan móet ik dat op zo’n moment gewoon uiten.
Wat me wel eens rare of ongemakkelijke blikken oplevert.
Begrijp ik.
Heel lang waren mijn knuffels ook alleen maar voor een heel select aantal mensen.
En toch…
Toch worden die knuffels meestal heel oprecht ontvangen én beantwoord.
Voel je dat je er beiden deugd van hebt.
Volgens mij is er nood aan meer knuffels.