Megagefrustreerd was ik.
Ik zou straks gaan schrijven: deze keer breng ik niet gewoon neutraal verslag uit, deze keer ben ik echt wel aan het hengelen naar lieve, opbeurende reacties.
Intussen ben ik anderhalf uur uit bed en ietwat afgekoeld.
Maar ik wil er wel nog steeds over schrijven.
Na anderhalve maand traag maar gestaag steeds een beetje beter, kreeg ik vanochtend toch weer een Menière-aanval. Meer details wil ik daar niet over kwijt. Heb ik geen zin in en heeft geen zin.
Maar ik wil wel de bijhorende gedachten en gevoelens uit mijn hoofd en lijf schrijven, misschien gaan ze dan weg.
GRRRRRRRRRRRRRR!!! is al een eerste goeie omschrijving.
En mijn man is echt superlief en zorgzaam en geduldig met me, maar hij heeft zo al genoeg aan zijn hoofd, dus ik wil echt niet dat hij zich weer meer zorgen om me gaat maken omdat ik de figuurlijke Terug Naar Af-kaart van het levensspel getrokken heb. (Of misschien ook niet, want je weet maar nooit dat het een specialleke is, voegde ze er hoopvol aan toe.)
Dat ik me de laatste maanden geregeld niet de best mogelijke moeder/echtgenote voel die mijn gezin verdient.
Ik ging er echt van uit, zoals het verbeterde, dat ik binnenkort terug zou kunnen/mogen autorijden, dat alleen al zou al een grote last van zijn schouders zijn. Maar nog lange tijd niet dus.
En waarom? Ik doe toch veel voor mijn gezondheid? Ik werk toch aan mezelf? Al die herinneringen die steeds vaker en sneller naar boven komen, als oude wonden die willen geheeld worden, blokkades die willen opgeruimd worden, daar doe ik toch iets mee? Dus wat doe ik dan verkeerd? Of wat doe ik niet wat gedaan zou moeten worden? Of wat laat ik niet?
Sebiet ga ik nog denken dat iets in mij niet wil dat ik al opnieuw terug aan het leven begin.
’t Is natuurlijk niet omdat je iets bewust weet of denkt, dat je diepste innerlijk daar aan meewerkt.
Ik kan niet níet geloven in de taal van je lichaam. Het wil je volgens mij met symptomen iets duidelijk maken.
Maar wat precies, dat is me (nog) niet duidelijk.
En wat met mijn praktijk?
Ik ben in normale omstandigheden al blij dat ik mijn kosten, die nu eenmaal bij het zelfstandige zijn horen, kan betalen met de inkomsten, maar als je al maanden out bent… En nu dus nog wat extra, terwijl ik al voor me zag ergens in januari terug te beginnen…
Blijft het bij deze ene aanval, en ga ik dan gewoon weer verder, of ben ik weer op weg voor lange tijd?
Daar heb je die onvoorspelbaarheid weer waar ik niet mee om kan.
Als ik zou weten dat dit blijvend is, dan zou ik er gewoon mee stoppen.
Als ik zou weten dat dit binnen niet al te lange tijd gedaan was en ik dan weer huppelend kan verder doen, dan zou ik “dat beetje extra tijd” met het volste vertrouwen doorstaan.
Maar dat kun je natuurlijk niet weten.
Dus blijft de twijfel.
Dat dacht ik dus allemaal, deze namiddag.
Maar ik heb ook nog wel een béétje optimisme over (of terug), dus die eerste optie, dat kan gewoon niet, in mijn ogen, die tweede optie zal het wel worden.
Dus ik kies ervoor de weegschaal naar de kant van die tweede optie te laten zakken en leg er een boel hoop en vertrouwen en loslaten en volhouden in. Wacht, en ook een grote portie geduld. 
Maarre… al wie daarin gelooft: stuur me toch ook maar een beetje liefde en licht.
Wordt harT geapprecieerd. 