Er hadden al een paar vriendinnen laten weten dat als ze iets voor me konden doen dat ik het maar moest laten weten, hoor.
Maar zowel mijn man als ikzelf hebben iets met om hulp vragen, merkte ik nog maar eens. We willen niemand tot last zijn. Iedereen heeft het zo al druk genoeg met hun werk en hun gezin en nog andere bezigheden, weet je wel.
Ik begin echter te merken dat het een beetje veel wordt voor Manlief. Bovenop zijn bezorgdheid om mij is alles wat buitenhuis is voor hem en dat begint te wegen.
Dus toen nog een andere vriendin vorige week ook liet weten dat ze me wou helpen waar ze kon, heb ik (na eerst enkele dagen twijfelen, geef ik toe) toch gevraagd of ze het zag zitten boodschappen te doen.
Ik was er ontzettend blij mee en zij leek blij dat ze ons daarmee had kunnen helpen en benadrukte zelfs dat ik dit gerust meer mocht vragen.
Soms doe je er mensen plezier mee als ze jou een plezier mogen doen. Dat vergeet ik maar steeds…
Toch hoop ik het binnenkort allemaal weer zelf te kunnen.
Ik had gezegd tegen mezelf deze periode als vakantie zonder einddatum te zien en dat maakt zó’n verschil uit dat ik mezelf geen druk op leg.
(Je hoort me al komen, er komt een “maar” aan.)
Maar over enkele weken beginnen de examens van de kinderen, en ik zou er zo graag voor hen zijn, want hoogstwaarschijnlijk gaan er weer bepaalde momenten geen bussen rijden, en hoe moet het voor mondelinge examens…
Ik moest er maar vertrouwen in hebben dat dat wel in orde zou komen.
En nu hoorde ik dat de collega’s van mijn man met hun laatste nog op te nemen vakantiedagen geschoven hebben zodat hij in het grootste deel van die periode verlof zou kunnen opnemen! De tranen sprongen in mijn ogen!
Er wordt wel eens gezegd dat de wereld naar de knoppen gaat en dat mensen egoïstisch zijn en alleen maar aan zichzelf denken…
Da’s echt niet waar… Mensen zijn er graag voor elkaar… (En soms moeten we het alleen maar zelf willen toestaan…)
Zó ontzettend dankbaar!