Vorige week waren we klaar met de puzzel waar we ergens halfweg juli aan begonnen waren.
Ik heb hem nog een week laten liggen om hem af en toe te bewonderen.
Ik zag er eigenlijk wel een beetje een metafoor voor het leven in, in puzzelen.
Soms gaat het snel, soms traag.
Soms lijkt alles supervlot te gaan, soms lijk je constant te strugglen.
Soms ben je overtuigd dat je een stukje tekort komt om verder te kunnen, en hoe meer je zoekt en niet vindt, hoe zekerder je daarvan bent, tot je het even loslaat en het plots vanzelf in zicht komt, en dat leidt er dan weer toe dat je nog meer puzzelstukjes in elkaar kunt steken.
En als je klaar bent met deze en hem opgeruimd hebt, denk je: Hmm, toen ik eraan begon dacht ik dat 1500 stukjes echt wel het meeste is wat ik aankan, maar misschien lukt 2000 ook wel.
En een belangrijke: ik had het heus wel alleen gekund, maar in plaats van een maand of twee ging het dan vast een half jaar geduurd hebben.
Met hulp van een ander is het vaak leuker, gaat het vlotter, kun je elkaar aanvullen.
(En zo kwam het weer op mijn weg: loslaten, vertrouwen dat het lukt, hulp vragen en aangeboden hulp aanvaarden. 
)
