Tussen het maken van mijn afspraak en de afspraak zelf had ik tijd om aan het idee te wennen. Ik begon steeds meer het naalden-stuk los te laten en te denken aan het resultaat. Ik zag het meer en meer zitten.
Tot gisteren, zo’n drie uur voor de afspraak. Plots een beklemmend gevoel hoog in mijn borstkas en ik kreeg zomaar het beeld naar mezelf toegegooid van ikzelf als een stekelvarken vól met naalden. Gevolgd door tranen. (Tranen, echt mijn uiten-en-loslaten-taal.) Maar goed.
Komaan! Een halfuurtje naalden kan toch nooit erger zijn dan pakweg een urenlange aanval?! Je kunt dit!!
Ik ben in elk geval niet gillend weg gelopen.
Hij stelde me dan ook meteen op mijn gemak: als ik het niet (meer) zag zitten moest ik het maar zeggen, dan zouden we direct stoppen.
En die naaldjes, zei hij daarna, toen ik al op de behandeltafel lag, dat is maar dit, hoor, en hij prikte heel even heel zachtjes in mijn been om me de scherpte ervan te laten voelen (dacht ik, want ik heb niet gekeken).
Precies een mug die me beet. Viel heel goed mee, zei ik. Oké, da’s al de eerste die erin zit, liet hij me weten. 
Als het dat maar is!
En toch lagen mijn benen de hele behandeling te trillen en te schudden. Blijkbaar was ik niet de eerste die dat had. Da’s de spanning die losgetrild werd uit mijn lichaam.
Deed me dan denken aan die relaxatie-oefening waarbij je bewust met heel je lichaam schudt om spanningen los te maken/laten. Was ik eigenlijk al een hele tijd vergeten. Die plan ik terug meer te doen. Met wat “shamanic drum” van YT erbij.
Verder heeft hij heel wat verteld over wat hij voelde. Ik vrees dat ik de helft al niet meer kan nazeggen, maar deze weet ik nog:
Lever- en galblaasmeridiaan. Woede en frustratie.
Waarom verschiet ik daar niet van?
Of ik mijn eigen energie niet teveel weggeef of laat wegnemen. Nochtans doe ik zowat elke ochtend oefeningen om mezelf af te schermen en mijn energie op te laden. Mezelf “in het licht zetten” en de boomvisualisatie. Nog niet genoeg blijkbaar.
Dat mijn geven en ontvangen niet in balans is. Negentig procent geven en tien procent nemen, zei hij. Heb je moeite met ontvangen?
Hoe hij dat kon voelen weet ik niet, maar het was blijkbaar wel raak, want daar kwamen de waterlanders weer.
(En ook hij zei: laat maar komen, die tranen, moet je niet tegenhouden.)
Dat ik niet genoeg geaard ben.
Oké, als dat geen duwtje is om eindelijk toch terug elke ochtend vijf minuten op blote voeten op het gras te wandelen, koud of niet, nat of niet, zin of niet.
Vind ik een serieus groot werkpunt aan mezelf: soms weet ik wel wat ik (nog extra) zou moeten doen, maar heb ik het fut of om één of andere reden de motivatie niet om het te doen, want ik doe al zoveel om me beter te voelen, weet je wel? En dan moet ik het eerst weer even van een ander horen.
En élke dag een wandelingetje in plaats van enkel als de zon me roept of als ik voel dat ik nood heb aan frisse buitenlucht, al is het maar twee kilometer, dat werkt ook aardend.
En dit: dat ik heel veel spanning en stress opgebouwd heb in mijn lichaam en dat ik nog véél meer mijn eigen relaxatie-oefeningen mag doen.
Na tien, vijftien naalden (denk ik, ik heb niet gekeken, noch geteld), behandelde hij nog manueel mijn schedel. Op een bepaald moment gaf hij een lichte druk op de bovenkant van mijn schedel en op slag ontspande heel mijn lichaam. Daar zat dus een boel spanning.
En dan was het gedaan.
Dat het de bedoeling was om maar enkele sessies te komen om mijn lichaam een duwtje te geven, zei hij. En dat het dan de bedoeling is dat het zelfgenezend vermogen van mijn lichaam en ikzelf dan weer voor mezelf zorgen.
Dat hoorde ik graag.
Ik weet wat gedaan.
En ik kijk al uit naar volgende week.
(Écht waar!)