Wij hebben nog niet zo veel verre reizen gemaakt samen. Volgens mij was de laatste onze huwelijksreis naar Kreta.
Zodra er kinderen kwamen gingen we wel eens naar zo’n vakantiepark met zwembaden, speelpleintjes en binnenspeeltuinen, we genoten ervan hen zich te zien amuseren. Tot ze daar te groot voor werden.
Een paar keer een paar dagen in eigen land met zijn tweetjes weggeweest. Ook super!
Ik mis dat zelf eigenlijk niet echt, echt op reis gaan.
(Ik lig gelijk nogal graag in mijn eigen bed. 
)
Toen we vorige week iets op TV zagen over Kreta kwamen die kriebels toch weer even naar boven. Een soort verlangen naar toen.
Maar ging het om het op reis gaan, of om wat daarbij hoorde?
Veel wandelen, dingen zien die je anders niet ziet, nieuwe dingen proeven, iets doen wat je normaal weinig of niet doet, even nergens aan moeten denken, en vooral: tijd om gewoon met zijn twee te zijn en te genieten van het bij elkaar zijn…
Ik vind mini-vakanties dan eigenlijk (bijna?) even leuk: een dagje, een half dagje, enkele uurtjes er even op uit trekken.
Gisteren nam Manlief me een uur of drie mee naar “’t zèètje”.
Rondkijken waar en wat we willen eten vind ik op zich al leuk. (Tja, eten… 
) We zijn eindelijk eens naar zo’n poke bowl restaurant geweest. Gezonde fastfood eigenlijk. Lekker!
En dan nog wat rondwandelen op de zeedijk, die lekkere gezonde lucht opsnuiven…
De batterijtjes waren weer opgeladen na die mini-vakantie!