Mediteren, het kan me enorm tot rust brengen. Of opladen, alsof je je gsm in het stopcontact steekt en hup, je kan er weer even tegen.
Maar soms heb ik er écht geen zin in…
Had ik vorige week ook. Mijn hoofd stond er niet naar. Ik was met teveel bezig. Ik wou liever overslaan en andere dingen doen.
Maar het is net op die momenten dat het het meest nodig is.
Dus besloot ik gewoon even te gaan zitten, wekkertje op vijf minuten want wat is vijf minuten nu.
Ik volgde mijn adem en benoemde in gedachten telkens “in” als ik inademde en “uit” als ik uitademde.
Algauw ging mijn aandacht naar mijn buik, die telkens uitzette en weer terugzakte.
Wat later leek het wel of enkel mijn heen en weer bewegende navel er nog was.
Vooruit, achteruit. Vooruit, achteruit.
En het wekkertje liep af.
Véél te vroeg naar mijn gedacht.
Ik bleef nog even doordoen tot ik voelde dat het genoeg was.
Soms moet je gewoon ergens aan beginnen. De kans bestaat dat je na dat moeizame begin zin krijgt om verder te doen en er zelfs deugd van hebt…