Voor het eerst sinds maandenlang hebben we eindelijk nog eens “eet-bezoek” ontvangen! Ik heb wel aan mezelf gedacht en voor ontbijt gekozen, ’s ochtends voel ik me nu eenmaal sowieso altijd op mijn best.
Een gezin, dan mag je je eraan verwachten dat het er luid aan toe zal gaan.
Maar tot mijn verbazing kon ik anderhalf uur zónder oordoppen voor het me te veel werd!
Tegen dan hadden we al gedaan met eten en stelde ik voor om een wandelingetje te doen langs dat rustige straatje. Konden we makkelijk nog wat verder babbelen. Alsof geluiden dan niet in mijn hoofd blijven hangen en heen en weer ketsen maar zich in de weidse ruimte verspreiden.
Thuisgekomen kreeg ons bezoek nog een verwarmende kop koffie voor ze naar huis gingen, waarbij ik dan toch nog even mijn toevlucht nam tot mijn oordoppen.
Een uur of drie, voorbij gevlogen.
Heel erg genoten van het gezelschap, en eigenlijk ook wel genoten van het feit dat ik me duidelijk al wat beter voelde.
Maar wacht, wacht, ’t is nog niet gedaan: normaal zou ik dan de rest van de dag niet veel meer gedaan hebben. En ik heb ook uren gerust en rustig aan gedaan, maar naar de avond toe schoot ik weer in gang: ik had al tegen Manlief gezegd dat ik de rest van het opruimen met hernieuwde energie de volgende ochtend wel zou doen maar toen de vaatwas klaar met zijn eerste lading en afgekoeld was deed ik het toch nog ’s avonds allemaal én ik zette al alles klaar voor de volgende ochtend, kopjes, glazen, dozen, thermossen,… (Dat was echt al kéilang geleden. En heel aangenaam, vanochtend!)
Blij dat ik niet geredeneerd heb dat ik ons bezoek beter afzegde omdat ik me vrijdagnacht niet zo goed voelde.
Als je beslist om in het moment te leven en te genieten van alles en wanneer het maar kan wordt het leven veel leuker.
Of zoals ik het gisteren in een andere context hoorde: het voelt veel beter als je het zo bekijkt: vandaag gaat het goed en morgen, dat zien we dan wel weer.