Zoonlief is dol op wetenschappen en kijkt graag naar wetenschappelijk getinte programma’s met Lieven Scheire. Ik neem dus “Ons DNA” op om samen naar te kijken.
In de eerste aflevering ging het onder andere over motion sickness.
Lieven vertelde iets in de zin van dat aangezien de oermens geen auto’s of rollercoasters en zo kende, het enige dat evenwichtsstoornissen kon veroorzaken het eten van giftige paddestoelen was.
Het menselijk lichaam heeft daar iets op gevonden: overgeven zodat de toxische stoffen er zo veel mogelijk uit komen.
Mijn lichaam wil dus alleen maar voor mij zorgen als ik moet overgeven, het wil mij ontgiften!
Eigenlijk is het logisch het zo te bekijken.
Eigenlijk word je constant soort van ontgift. Alles wat uit je lichaam komt is om zich te ontdoen van wat je niet meer dient en om voor een optimale toestand te zorgen.
Volgens mij kun je tranen dan ook als ontgifting zien. Emotioneel dan.
Ik heb vorige week enkele huildagen gehad. En dan meestal nog niet eens omdat ik verdrietig of gefrustreerd was met mijn situatie, het kwam soms zomaar op.
De tekst van een liedje dat me raakte, een woordeloze melodie die me heel erg ontroerde, een stukje in een ontspannend boek dat ik al verschillende keren gelezen heb maar nog nooit eerder dat effect had op mij, iets op TV waar ik emotioneel van werd,…
Of dingen van vroeger die completely out of the blue naar boven kwamen. Vaak dan nog dingen waarvan ik dacht dat ik die al verwerkt had of inzichten uit gehaald had of iets uit geleerd had.
Dat mijn moeder ook maar een mens was, dat zij haar situatie heel anders zal beleefd hebben dan hoe ik het toen met mijn kinder- en tienerogen zag en ervaarde, dat ik niet mijn moeder ben maar mijn heel eigen persoon ben en niet op dezelfde weg met hetzelfde resultaat hoef te belanden.
Dat ik niet aan andermans verwachtingen hoef te voldoen, ik mag mijn eigen welzijn voorop plaatsen. Dat het mooi is rekening te houden met anderen maar dat dat niet ten koste van jezelf mag zijn. Dat ik voel dat ik steeds meer mezelf word nadat ik me in het verleden al te vaak aangepast heb om erbij te horen of om goed genoeg gevonden te worden of om mezelf goed genoeg te vinden waardoor ik op den duur niet meer wist wie de echte ík nu eigenlijk was. Dat ik net zoals iedereen mijn best doe met de kennis en de mogelijkheden die ik heb. Dat niet alles wat ik eerder al geleerd heb per se juist en waar is en dat dat helemaal oké is want nu kan ik het opnieuw en beter leren. Dat ik véél veel meer naar mijn hart en mijn buikgevoel en mijn intuïtie mag luisteren. Dat mijn mening en mijn gevoelens ook tellen en dat ik daar voor mag opkomen. Dat ik er mag zijn en op mijn manier ook waardevol ben, op elk moment en in elke fase van mijn leven.
Amai, dat waren een boel tranen, hoor. Ik weet ook niet vanwaar al die herinneringen aan ervaringen en situaties telkens zomaar ineens tevoorschijn kwamen. Maar ik ben er iedere keer zo goed als ik op dat moment aankon ingedoken en alles doorvoeld. En een boel opgeruimd, lijkt me. Innerlijke grote kuis.
En als je er van uit gaat dat we niet lineair bezig zijn maar in een spiraal, dan vraag ik me nu alvast af wat er de volgende keer allemaal gaat uitkomen. Als het zo verder gaat, ga ik ooit spic en span blinkend mijn pensioen in, denk ik.
