Eigenlijk is het ergens wel grappig, alsof ik het uitgelokt heb. Ik zei enkele dagen ervoor namelijk dat ik al keilang niet meer ziek geweest ben, dat ik niet aan simpele verkoudheden doe en dat mijn lijf vindt dat het met dat andere wel al welletjes was.
En da’s eigenlijk ook grappig: net op een moment dat ik me Menière-gewijs eigenlijk heel goed voelde. Qua evenwicht en geluidgevoeligheid voelde ik me van donderdagmiddag tot zondagnamiddag zowat bijna weer normaal, pas dan begon het terug te duizelen, maar zelfs dat was gewoon wegens slaaptekort volgens mij.
Ik ben dus voor het eerst sinds heel lang toch nog eens verkouden. Ik was al bijna vergeten hoe dat voelde. En hoe mega-vervelend dat is, constant moeten hoesten.
Het begon vrijdagavond en ik heb amper geslapen. Na een tijdje ben ik opgestaan en beneden in de zetel gaan liggen om Manlief, die zich ook niet te denderend voelde, toch wat rust te gunnen.
We waren de volgende dag niets waard. Ik heb zowat de hele dag in de zetel doorgebracht, hij in bed, zodat we de ander niet wakker hielden met ons geblaf/gesnurk op de momenten dat even slapen toch lukte.
Dus toen Zoonlief opstond vertelde ik hem hoe het zat, en dat we die ochtend dus niet naar de bioboerderij geweest waren. Toen ik zijn reactie zag zei ik dat we niet gingen verhongeren, hoor, dat er nog meer dan genoeg eten in de diepvries en de berging was. Dat we desnoods ananas uit blik konden eten als fruit.
Zag hij niet zitten blijkbaar, want hij zei meteen: dan ga ik wel gaan, te voet.
Het was nochtans niet bepaald aangenaam wandelweer.
Nog vlug op Google Streetview het kortere wandelweggetje getoond en weg was hij.
Hij was goed ontvangen door “onze boerin”. (Dat is één van de leuke dingen aan lokaal kopen: ze weten wie je kinderen zijn en ik had er alle vertrouwen in dat ze hem wel zou helpen waar nodig.)
Met een bomvolle trolley en nog een zak er bovenop kwam hij terug thuis.
Het voelde een beetje zoals wanneer je in het ziekenhuis ligt en je bezoek brengt troost-chocolaatjes mee, maar dan thuis en met troost-lekker-en-gezond-eten.
Of het nu was omdat hij zelf nogal op zijn dagelijks vers fruit staat, of omdat hij weet hoe belangrijk verse vitamientjes zijn, of omdat hij belang hecht aan het kwaliteitsvolle verse, lekkere aanbod van “onze bioboerderij” (maar echt, hé, ik maakte onlangs door omstandigheden nog eens een supermarktbloemkool klaar en ik kreeg te horen dat het die avond precies minder lekker was dan anders)… hier zit een trotse en dankbare mama.
En als je me nu even wil excuseren, ik ga een verse fruitsalade maken…