Een herinnering kwam naar boven.
Elk jaar is er een speciale bibdag waarop er iets georganiseerd wordt. Eigenlijk ga ik daar nooit naartoe. Ik ga liever op minder drukke momenten.
Maar lang geleden kwamen we toevallig toch eens op zo’n zaterdag in de bib terecht, mijn kindjes en ik.
Er was net een koppel aanwezig die de bezoekers een dans aanleerde, ik meen me te herinneren dat het de charleston was.
We hebben ons toen rot geamuseerd met ons drietjes, af en toe kijken naar het voorbeeld hoe het moest, er eigenlijk niet veel van bakken, maar wel heel veel plezier hebben, ken je dat?
Tot ze me even alleen lieten om het toilet op te zoeken. Net op het moment dat het koppel af en toe iemand uit het publiek uitpikte om even een minuutje mee te dansen. Improviserend. En wie werd het, denk je?
Ja, da kan ik dus nie, é.
Naar links als ik naar rechts moest, vooruit als hij me wou ronddraaien, op zijn voet als ik achteruit moest. Gênant dat ik het vond!
Ik amuseerde me pas weer als de kids terug waren en ik weer met hen kon dollen.
(Zou ik op hun huidige leeftijd trouwens niet meer moeten verwachten.)
Waarom ik daar plots aan moest denken, ik weet het niet, maar dat moment was wel weer een duidelijk voorbeeld van hoezeer ik voor sommige dingen nood heb aan duidelijkheid, voorspelbaarheid, weten wat ik precies moet doen. Controle loslaten? Euhm…
En toch kon ik het blijkbaar wel. Als het met de kinderen was. Dan deed het er niet toe hoe of wat, als het maar leuk was. Er kwam geen greintje perfectionisme aan te pas want we hadden te veel lol daarvoor.
Ik weet niet of jij het, net als ik, ook eens moest horen, maar:
kunnen we “het perfect willen doen” niet vervangen door “plezier hebben in wat je doet”?