Sla gerust over als je niet in de stemming bent voor een héle lange, ietwat chaotische blog.
Ik heb een hele week niets geschreven, tegen mijn gewoonte in, dus dat zegt al genoeg, zeker?
Ik had niets interessants te schrijven, wou niet klagen en zagen, kón gewoon niet aan de computer zitten of als ik wel kon, dan had ik precies watten in mijn hoofd en kon ik niets geschreven krijgen.
Dus.
Zaterdagochtend vond Manlief mij wenend in de badkamer. Ik zei dat ik geen weg wist met mezelf. Het weekend daarvoor had ik me zó goed gevoeld! Helemaal normaal, nergens last van, en ik keek al verlangend uit naar terug met de auto rijden, terug klanten masseren, probleemloos en moeiteloos meegaan naar de feesten die er binnenkort aankwamen, de zaterdagochtenden terug in mijn eentje te voet om groenten en fruit, meegaan naar de opendeurdagen voor hogescholen (want Dochterlief zit in haar laatste middelbaar, en ik heb al heel wat infomomenten moeten missen),…
En dan volgde een helse Menière-week…
Gaat dit dan nooit overgaan? Het wordt alleen maar weer erger!
Ik had mezelf al proberen oppeppen. ’t Is niet dat ik kanker of zo heb, hé! Mezelf vergeleken met mijn moeder indertijd. Zij had niet alleen hulp nodig om ergens naartoe te gaan, maar voor àlles. (Dat zit er dus nog steeds diep in bij mij. Ik hoop maar dat ik mijn kinderen geen angst voor ziekte aanleer. Nog een reden te meer om hier zo goed mogelijk mee om te gaan.)
Maar dat hielp niet. Wat wél hielp was dat hij zei dat ik toch geen hele week in bed gelegen heb? En inderdaad, op de niet-aanval-dagen kon ik, wattenhoofd en draaierig of niet, toch dingen gedaan krijgen. Pizza-deeg maken en tussen de kneedbeurten door rustig aan doen. (Lekker eten maken voor mijn gezin, vind ik vaak één van mijn belangrijkste (en leukste) taken…) De was en de vaat. ’t Is inderdaad niet dat ik helemààl niets kon.
Alleen niet alles wat ik wou.
Na weer een heftige nacht wou ik Zoonlief die zaterdag weer naar de bioboerderij sturen. Ik durfde niet. Zag het echt niet zitten buiten te komen.
Ik weet wel dat ik hier eens heel stoer schreef dat ik me wel langs de kant van de weg zou zetten als er iets opkwam, maar toen had ik niet om de twee dagen een aanval gehad.
Ik had er nochtans echt naar uitgekeken…
Manlief, die ergens anders naartoe moest, stelde voor mij en Zoonlief af te zetten met trolley en al, zodat ik enkel de terugweg te voet moest doen.
En toen klonk een stukje Aaliyah in mijn hoofd. Niet dat ik zo’n fan ben, hoor, maar dat komt op bepaalde momenten wel eens naar boven.
If at first you don’t succeed
Dust yourself off and try again
You can dust it off and try again, try again. 
En dat telt ook voor de tweede, derde, vierde, vijfde keer dat iets niet lukt. Wrijf het stof van jezelf en probeer het opnieuw. Vallen is niet erg, niet meer opstaan wel.
Dus we deden het zo.
We hoorden “onze boerin” met hart en ziel vertellen hoe leuk ze het vond om in de aarde te wroeten en daar aardappels en bataten uit te halen (een schattenjacht als het ware), en dat werkte aanstekelijk.
En tijdens de wandeling op de terugweg voelde en besefte ik iets. Ik had al verschillende keren op Insta reels zien passeren met het opschrift “Going on a stupid walk for my stupid mental health”, waarbij ik telkens zoiets had van als je het zó stom vindt en als het zó tegen je gedacht is, blijf dan thuis, hé.
Terwijl ik heel goed de voordelen van wandelen en in de natuur vertoeven ken! Maar het was precies alsof het op die wandeling pas echt binnenkwam. Buiten voel ik me altijd beter dan binnen, en ik voel me zelfs nergens beter dan in een bos. (Ik verlang er dan ook naar daar weer in mijn eentje naartoe te kunnen.)
Hoe vaak ben ik níet gaan wandelen omdat ik me niet goed genoeg voelde. Het werkt nochtans omgekeerd: als je je niet goed voelt, voel je je na een wandeling meestal beter. Is het niet fysiek, dan in elk geval mentaal.
Ik heb al gedacht aan mijn man te vragen een wandelstok voor me te kopen, om me zekerder te voelen, maar daar ben ik te koppig voor. Voelt als aanvaarden dat het niet meer beter dan dit wordt. (Soms denk ik dat het màkkelijker zou zijn als ik die hoop opgeef. Gewoon mijn doelen en verwachtingen loslaten. Maar nee. Geloof ik echt niet in.)
Dus ik heb me nu voorgenomen elke ochtend, als ik me er ook maar énigzins toe in staat voel, te gaan wandelen. Nog vóór ik andere dingen doe die ik denk eerst te moeten doen. En dat is ook de enige voorwaarde waarop ik mag zeggen: vandaag niet. Als ik me écht niet goed voel.
Geen zin, geen tijd, belangrijkere dingen te doen, slecht weer, dat telt allemaal niet.
Een goede wandelvriend zei trouwens eens: slecht weer bestaat niet, enkel slechte kleren.
Vanochtend met een goeie regenjas trouwens uitgetest of ik tussen de druppels door kon wandelen. Nope.
En langs de drukke weg teruggekeerd, by the way. Want ik voelde me goed en het ging.
O ja, dat heb ik nog niet verteld: ik dacht dat de acupuncturist het dom ging vinden dat ik op mijn allereerste supergoede dag beslist had ervan te profiteren en te gaan uiteten. Maar nee, hoor, vond hij integendeel heel goed! Hij raadde me zelfs aan op de dagen dat ik me zo goed voel mezelf telkens uit te dagen. Mijn lichaam op goede dagen trainen om weer tegen lawaai te kunnen. Vandaar. Verkeer. En we zien dan morgen wel weer of ik er terug de weerbots van krijg.
Wat wou ik nog vertellen?
Ah ja, dat ik hier niet zo lang geleden vertelde dat ik al vele jaren niet meer naar het nieuws kijk omdat het toch alleen maar miserie en bangmakerij is. Op FB komen de meeste wetenswaardigheden toch ook tevoorschijn. Anders had ik niet geweten van het capaciteitstarief (weer een nieuwe manier uitgevonden om aan ons geld te zitten), dat de boeren betoogd hebben (Groot gelijk!) (Ik las trouwens ergens een opmerking dat als we niet meer bij de boeren terechtkunnen, dat we dan toch naar de winkel kunnen om ons eten? Ik hoop uit de grond van mijn hart dat dat een grapje was.), dat er kweeniehoeveel geld naar het buitenland gaat voor bijstand maar dat de mensen in eigen land in de kou blijven staan (alsof dat niet al veel langer zo is), dat hoge pieten in hoge functies elkaar en zichzelf grote sommen geld toeschuiven terwijl er absoluut geen geld over is om de zorg op te schalen (onbegrijpelijk).
Daar word je allemaal niet vrolijk van, hé.
Ik vergeleek het op een bepaald moment met de stressreactie vechten of vluchten. Als je al die onrechtvaardige dingen leest, krijg je toch zin om daartegen te vechten? Maar hoe?! Vorige week koos ik voor vluchten. Zo weinig mogelijk lezen. Kop in het zand, struisvogelpolitiek, ja, waarschijnlijk wel, maar ik wou niet meer toelaten wat een impact dat op dat moment op mij had.
Nochtans begin ik op andere vlakken te merken dat het me steeds beter lukt een “Het is wat het is.”-houding aan te nemen. Als ik er niets aan kan veranderen, jammer dan. Het heeft absoluut geen zin om me daar druk in te maken.
Maar voor zo’n dingen lukt het me dus nog niet. Dus uit zelfbescherming ga ik nog een tijdje zo weinig mogelijk op FB.
O, wou ik ook nog kwijt: ik voelde me vorige week enorm schuldig dat ik niets op mijn extra pagina gezet had. Maar het kwam gewoon niet. En het is niet omdat het een vrije bijdrage-pagina is dat ik er met de pet naar ga gooien, hé. Ik liet het los en besliste liever niets te posten dan geforceerd iets waar ik uiteindelijk niet helemaal achtersta.
En dit ook nog: ik wil me echt véél bewuster worden van mijn gedachten.
Gisteravond begon ik me weer draaierig te voelen en dacht meteen: verd*mme! Weer van dat!
En direct daarna: Néén! Weg met die gedachte! Ik voel me zo meteen weer goed!
En dat was zo! Niet veel later voelde ik me weer beter.
Nu maar hopen dat ik dat de volgende keer ook weer kan. Ik wil echt uittesten wat dat met me doet.
Bewust denk ik altijd dat ik een positivo ben, maar mijn onbewuste is daar vaak niet mee akkoord.
Vanochtend stond ik trouwens op met nog een ander liedje in mijn hoofd, dàt was al lang geleden!
No, no limits, we’ll reach for the sky!
No valley too deep, no mountain too high
No, no limits, won’t give up the fight
We do what we want and we do it with pride.
Ik geloof nog steeds dat er geen grenzen zijn aan wat je kan doen met de kracht van je gedachten. Mijn onderbewuste is de slechtste nog niet, die wou me daaraan herinneren!
En om af te sluiten: ik zag vanmorgen dat een vriendin via Whatsapp een YouTube-filmpje doorgestuurd had. Ze stuurt altijd over interessante onderwerpen, maar net zoals ik FB een beetje wil minderen, wil ik ook YT-filmpjes minderen. Ik stond dan ook op het punt dat te antwoorden, dat ik deze week alleen maar met positiviteit wil vullen, opladende dingen doen, recuperatietijd nemen, mezelf “voeden”. En toen ik het openklikte zag ik dit:
Ik weet niet hoe ze het doet maar ze stuurt zó vaak dingen, nét hetgeen ik nood aan heb op nét het moment waarop ik er nood aan heb.
“Ik hou van mij” van Harry Jekkers.
Ik wil het, net als veel (if not de meeste) mensen, goed doen voor anderen, voor iedereen. En naar dat stemmetje in je hoofd luisteren dat wil dat je doet wat van je verwacht wordt.
Maar eigenlijk is de belangrijkste persoon waarmee je rekening moet houden jijzelf! Jij bent de enige die constant bij je is. Jij bent de enige die gegarandeerd voor de rest van je leven bij je is. (Ik heb alle vertrouwen in mijn relatie, daar niet van, maar íemand moet over vijftig-zestig jaar als eerste gaan. 
)
Dus mag je écht wel jezelf op de eerste plek zetten, voor jezelf zorgen, van jezelf houden.
En ik hou van mij. Dus ik ga door.
No limits.