Soms herlees ik wel eens enkele oude blogs. Ik ben namelijk zó’n vergeetkous! Zonder stoefen: ik schrijf wel eens over inzichten waar ik toe kom, lessen die ik leer, nieuwe dingen die goed zijn voor me… en een tijdje later verdwijnen ze weer uit mijn hoofd omdat ik alweer andere dingen ontdekt heb…
Maar wat me af en toe opvalt in mijn blogs: ik kan soms nogal zagerig overkomen, zeg!
En soms ben ik dan ook gewoon in mijn zagen, dat gebeurt bij iedereen wel eens, denk ik, en waarom zou ik me anders voordoen dan ik ben of me voel?
Maar veel vaker was het gewoon bedoeld als verslag uit brengen, hopend dat het bij jou misschien ook iets teweeg brengt, dat je ergens bij stil staat of dat je er iets aan hebt of doet…
Vandaag is er ook zo één.
Gisterochtend vroeg… weer aanval… bijna hele dag in bed… blablabla…
Eerst had ik zoiets van: O nee, net voor de ochtenddrukte! Nu gaan ze alles zelf moeten doen en voorbereiden!
En het eerste wat Manlief zei toen hij merkte wat er aan de hand was: Kan ik iets voor je doen? En: Maak je maar niet druk om ons, wij trekken ons plan wel.
En uiteraard kunnen ze hun plan trekken. Ik verwen hen ’s ochtends gewoon graag, zodat ze ontspannen aan hun drukke dag kunnen beginnen. Maar natuurlijk kunnen ze het zelf ook wel…
(Ze hadden na de ochtendrush zelfs tijd om voor ze vertrokken nog even te komen kijken, voor een kus op mijn hoofd, een hand op mijn schouder, een bemoedigend woord. Kijk, dààr heb ik deugd van, sè, als ik me niet goed voel en boven mijn emmertje hang. Dat ze laten weten: we zijn er, we weten dat jij hier bent, we zien je graag. En dan me weer met rust laten. Maar ik ben weer aan het afwijken…)
Dat zorgde er dan voor dat het me lukte dat stukje in elk geval al los te laten en op mezelf te focussen.
Heel vreemd, iets in mij zei tegen mezelf: ja, ik weet het, dit is heel vervelend, maar zoals altijd en zoals met alles: dit gaat ook wel weer voorbij. Voelde meteen toch al íetsje lichter.
En toen had ik iets raars.
Niet dat ik een buitenlichamelijke ervaring of zo had, hoor, het was gewoon een gevóel!
Naar mijn gevoel ging “ik” naast “mezelf” gaan zitten, troostend en liefdevol, maar ook het vanop een afstandje bekijkend.
“Wat voel je?” vroeg “ik” aan “mezelf”.
“Ja, dù-uh! Ik ben kotsmisselijk, alles draait, ik heb koppijn en veel te veel lawaai in mijn hoofd!”
“Oké” zei naast-mij-ik rustig en geduldig, “en wat voel je nog meer?”
Dat heel mijn lichaam opgespannen en verkrampt was, om toch maar zo stil mogelijk te zitten om niet nog meer te draaien!
Het kostte me de grootste moeite om mijn lijf terug ontspannen te krijgen.
En naast-mij-ik heeft het geregeld moeten herhalen. “Je doet het weer. Ontspan. Adem.”
Na een tijdje verminderde het wat en kon ik voorzichtig achterover leunen tegen het rechtopstaande hoofdeinde van mijn bed en in slaap vallen.
Toen ik na de middag terug wakker werd was het draaien gedaan maar voelde ik me nog mottig. Dat werd dus een namiddagje blijven liggen. Heb ik heel nuttig gebruikt voor allerlei niet-lichamelijke, geestelijke ontspannings- en oplaad- en helingsoefeningen (vertel ik misschien later nog eens over), tussen het terug in slaap sukkelen door, ik had toch niets anders te doen.
En ongeveer tegen rond de tijd dat iedereen zou thuiskomen kon ik alweer naar beneden.
En nu was mijn vraag aan jou: ben jij ook wel eens zó gespannen dat je lijf ervan verkrampt? Opgetrokken schouders, op elkaar geklemde kaken, vuisten,…? Let je daarop? En lukt het je dan daar iets aan te doen?
Want dat is een cirkeltje waar je niet in wil blijven natuurlijk. Opgespannen lichaam in bepaalde situaties 
je krijgt het signaal “Er is gevaar! Straks moet je vechten of vluchten!” je krijgt onbewust nog meer stress meer verkramping …
Genoeg ontspannen dus, en oefening baart kunst!