Toen ik een goe jaar geleden die puzzel met eenhoorns kocht, was ik niet op zoek naar een puzzel. In het passeren viel hij me heel erg op en ik móest hem wel meedoen. Duizend stukjes, dat lukte wel.
Deze keer was het een puzzel met natuur en allerlei verschillende dieren die ik zag, misschien ook niet erg realistisch, maar voor mij wel in het oog springend, ik deed hem mee. Duizendvijfhonderd stukjes, dat zou wel lukken.
De eerste dagen dacht ik echt: ik heb me serieus mispakt, da’s duidelijk niets voor mij, zo veel stukjes!
Ik had eerst de platte stukken uitgezocht, zo moeilijk kon het dan toch niet zijn om die in elkaar te passen? Think again!
Pfff…
Meerdere avonden legde ik het bijltje er bij neer omdat ik niet verder geraakte.
En ’s ochtends, als ik er met een helder hoofd terug naar keek, vond ik vaak tóch weer enkele stukjes!
Na een tijdje begon ik weer te denken dat puzzelen een beetje is zoals problemen oplossen. Soms moet je er een nachtje over slapen en dan zie je oplossingen die je eerder niet zag. En soms passeert er eens iemand die een stukje helpt.
(En dan moet je niet boos of koppig of teleurgesteld doen omdat je het alleen wou kunnen, maar blij zijn met de hulp. 
)
En soms moet je gewoon ook om hulp durven vragen.
De laatste stukken van de rand, ik kreeg er echt kop noch staart aan, dus vroeg ik aan mijn lieve man, die vaak meer oog voor detail heeft dan ik (en meer geduld), om te helpen. Uiteraard vond hij al snel hoe het moest om die rand te vervolledigen.
Intussen heb ik hier en daar al herkenbare stukjes van de puzzel gevonden en in elkaar gestoken. Het begint al wat vorm te krijgen.
Ik moet gewoon geduld hebben, en als het vandaag niet lukt, weten dat ik morgen gegarandeerd weer wat meer vind.
Uiteindelijk zal het wel in orde komen!