Ik had de ovenschaal vorige week echt boordevol gedaan. Beetje verkeerd ingeschat. Eigenlijk was het dus te verwachten dat die bij de eerste schep zou overlopen.
Ik zag het gebeuren, hoe Zoonlief als eerste een portie nam en per ongeluk een ferme geut saus overboord gooide. In een reflex had ik die reactie, je weet wel, waarbij je met getuite lippen luid lucht naar binnen zuigt, alsof er iets ergs gebeurde.
Hij keek me aan met een funny oepsie-gezicht en tegelijk vroeg ik me af waarom ik zo reageerde, dus zei ik direct: Neenee, da’s helemaal niet erg, met op te kuisen is ’t opgelost.
Weet ik, zei hij, ik trok gewoon een gezicht van: That happened.
Kan ik nog van leren. Vaststellen, niet oordelen.
En dà’s ook iets wat ik leer, of wat me de laatste tijd toch enorm opvalt: dat ik vaak in een reflex ergens op reageer, maar die reacties passen eigenlijk niet (meer) bij wie ik ben. Hoe ik daar vanaf raak weet ik nog niet. Waarschijnlijk net daardoor. Telkens beseffen wanneer ik het doe.
(Ik weet nog toen ik gedaan had met school dat ik dacht dat het leren gedaan was. Ik was toen natuurlijk nog een jonge, onwetende snotneus… 
)