Ik stond vanochtend op en voelde meteen dat het weer wat minder was. Niet draaierig of zo, hoor, maar mijn rechteroor zit terug pottoe, wat voor een soort druk zorgt, wat mijn evenwicht raar doet voelen.
Maar ik merkte dat er nog iets anders anders dan anders was: al weken lijken mijn schouders magnetisch aangetrokken tot mijn oren of zo, ze kunnen niet dicht genoeg kruipen. En vanochtend niet.
Zou mijn beslissing tot vakantie daarmee te maken hebben? Mijn schouders zijn ook in vakantiestemming. Dat rare gevoel maakte geen indruk op ze, ze bleven gewoon waar ze horen te zijn, lekker laag, en heel laid-back hadden ze zoiets van: whatever… morgen of overmorgen of vanavond of binnen enkele uren is ’t wel weer beter…
Dat schouders zó’n invloed kunnen hebben. (Weet ik als relaxatietherapeut wel, maar zo eens onverwacht fysiek echt ondervinden doet wel iets.)
Bij stress trek je verkrampt je schouders op. Wat op zijn beurt een signaal geeft aan de rest van je lichaam, aan je gevoel, aan je denken en handelen… Alarm! Opgelet! Stress! Gevaar!
Maar het omgekeerde is ook waar: als je schouders los en ontspannen zijn geeft dat ook een sein: alles is in orde, chill maar…
Hop, zei ik tegen mezelf, we gaan tóch douchen. Dat gaat wel lukken.
En ik had niet de neiging omver te vallen tijdens het haar wassen en ik kon mijn voeten rechtstaand op één been afdrogen zonder uit balans te raken.
Dus.
Hahà!
