(Normaal schrijf ik geen twee blogs per dag, maar zoals zo’n kriebelende nies: het moest er gewoon uit. 
)
Het voordeel als het even slecht gaat: als het weer beter gaat ben je echt super extra mega dankbaar.
Ik heb deze week eerst nog diep gezeten. Het was wéér van dat.
Deze keer had ik echt geen zin of zelfs fut meer om na te denken over wat niet in balans of onverteerbaar was in mezelf. Ik had zoiets van: pfff, ik geef het op. Dit blijft maar duren. Het heeft blijkbaar toch geen nut te zoeken naar het hoe of waarom.
Ik dacht aan wat ik de laatste tijd allemaal geschreven en gelezen en toegestuurd gekregen had. Jaja, programmatie en loslaten en vertrouwen en zelfgenezend vermogen en zo, allemaal goed en wel, maar ik zit er hier nu wel mee.
Als dit zo blijft doorgaan kom ik weer in het ziekenhuis terecht en zoals ik al weet is dat niet bevorderlijk voor hoe ik me voel, met al die geluiden daar en met dat voor mij echt niet voedzaam eten. Ik wíl het niet!
Koppig verzet kwam naar boven, ik voelde mijn lijf nog meer verstijven en verkrampen.
En plots kwamen toch flarden van de bemoedigende woorden die ik de laatste tijd had mogen horen en lezen binnen.
Ik voelde mijn lichaam verzachten. De aanval duurde ook nu zoals meestal een paar uur, maar vanaf dat moment voelde het precies lichter…
Toen ik achteraf lag te bekomen en wat ademwerk deed om mijn zenuwstelsel terug tot rust te brengen, kwam mijn Ikigai naar boven, je weet wel, je bestaansreden, het antwoord op de vier vragen: wat doe ik graag, wat kan ik goed, waarmee kan ik anderen helpen, waarmee kan ik geld verdienen.
Ik heb namelijk nog zó veel ideeën voor mijn praktijk, maar… Je weet wel…
En er kwam een ander idee naar boven. Als ik weer veel beter ben kan ik op de momenten dat ik me goed en helder voel en daar tijd en energie voor heb misschien filmpjes maken en daar dan later online iets mee doen. Ik weet nog niet hoe of wat, maar dat komt wel als ik het even laat bezinken.
En als ik dan weer in een goeie periode ben, kan ik weer “in het echt” aan de slag met relaxatie-workshops en zo.
Het voelde… kweenie… geruststellend, of als een opluchting of zo.
Maar goed, ik ben weer aan het afwijken.
Wakker worden zonder het gevoel op een dolgedraaide kermisattractie te zitten! En dat gewoon rechtdoor ook echt gewoon rechtdoor is! Beseffen dat je niet nog enkele of vele uren langer in bed moet blijven liggen tot je hoofd weer wil meewerken!
Waw! Fantastisch!
Dank je wel, lief lijf, om er voor me te zijn!
Dank je wel, lieve evenwichtsorganen, om weer in balans te zijn!
Dank je wel, lieve spijsvertering, om zo goed voor me te werken!
Er is zó veel om dankbaar voor te zijn, maar we vinden het vaak zodanig vanzelfsprekend dat we niet beseffen hoe gelukkig we mogen zijn…
Koken: op de slechtste momenten werd er uit de diepvries gegeten of ging Manlief na zijn werk om iets voor in de oven. Voor mij had hij eens een bakje wortelpuree mee, iets wat ik normaal nooit van mijn leven zou kopen want dat maak je toch easy peasy in een handomdraai zelf, maar dat heeft mij zó gesmaakt, daar was ik zó blij mee!
Soms had ik dagen dat ik bijna de hele dag in bed moest blijven, en als het me dan alleen maar lukte om even iets voor te bereiden voor ’s avonds, dan was ik zó blij en trots op mezelf dat ik dat kon!
Intussen zie ik koken alweer zitten en bracht Manlief een paar curverboxen verse biogroenten en -fruit mee, je kunt niet geloven hoe blij ik daarmee was, alsof hij een romantisch verrassingspakket meehad, duizend keer beter dan bloemen en chocolaatjes!
Dankbaar dat ik weer kan en mag koken, en met smaak eten.
Terug de was doen. Wat normaal gewoon iets is dat nu eenmaal moet gebeuren, is nu een fantastische prestatie, iets waar ik blij mee ben en dankbaar.
Ongelooflijk hoe snel je spieren verslappen als je veel tijd liggend moet doorbrengen. Dus dankbaar dat ik eindelijk terug lichte oefeningen kan doen en dat terug zie zitten, al is het voorlopig maar af en toe een minuutje, ik vind het super.
Terug even de tuin in, wel met koptelefoon op want wat klinkt de wereld nog oorverdovend luid, zalig. Dankbaar dat dat kan. Dankbaar voor het stralende zonnetje ook.
En uiteraard ben ik sowieso dankbaar voor mijn lieve gezin dat er voor mij is, en ook voor anderen die mij van dichtbij of verderaf bijstaan, op wat voor manier ook. Wordt ontzettend hard geapprecieerd.
Het zou natuurlijk kunnen dat het weer opnieuw begint. Mijn rechteroor zit namelijk voorlopig nog steeds toe en ik ben nog altijd behoorlijk prikkelgevoelig en mijn hoofd voelt nog wat zwaar en ik ben snel moe, goed naar mijn lichaam luisteren dus, en nog niet overdrijven. (Moeilijk, moeilijk, moeilijk. Ik wil er in vliegen!)
Maar dat kleine vonkje hoop voelt nu als een vlammetje.
En het beeld van een veranderende grafiek comes to mind: van schichtig op en neer naar traag maar gestaag omhoog.
En nu zie ik in gedachten een cheerleader die een ingewikkelde sprong maakt en GOOOOO BODYYYY!! roept.
(Nog iets waar ik dankbaar voor ben: mijn levendige fantasie! 
)