Ik voel de behoefte het nog eens over tinnitus te hebben. Één van de vele onzichtbare kwalen die er bestaan.
Ik begrijp het, hoor, dat dat wordt afgedaan als niet zo erg. Vóór ik het zelf had dacht ik ook: ach, een beetje gepiep in je oor, dat heeft iedereen wel eens.
Alleen is het 24/7 en niet gewoon een beetje gepiep in je oor.
Soms heb je geluk en is het subtiel, maar soms is het ook zó luid dat je gesprekspartner er amper boven raakt.
En het is niet één piep, het zijn verschillende soorten piepen, tuten, ruisen, sissen, brommen, brullen,…
Gisteravond was het alsof ik naast een grillende oven en een luid zoemende frigo lag.
Maar soms heb ik ook chance: het geluid dat lijkt op fluitende vogels in een bos komt af en toe nog wel eens terug en dan probeer ik me gewoon daarop te focussen en de rest weg te filteren.
Nieuw geluidje sinds kort: heel soms klinkt er ééntje als een druppel water die vanaf het plafond van een grote grot in het water eronder valt. Is best wel rustgevend eigenlijk, als het me lukt alleen op dat geluid te letten. (En als het niet midden in de nacht is als ik net heel dringend moet plassen. 
)
Het probleem met zo’n onzichtbare kwaal is dat niemand kan zien of beseffen wat dat met een mens doet.
Stress is een energievreter en maakt moe. En constant ongewenste geluiden horen is een stressor.
Gelukkig kun je daar ook wel leren naast luisteren. Wat me wel lukt als ik me verder goed voel.
Als ik heel geconcentreerd met iets bezig ben.
Of als er iets anders is om naar te luisteren. Daarom ben ik ook zo dol op mijn koptelefoon.
En binnen mijn Menière ben ik eerlijk gezegd allang blij als ik “alleen maar” dit symptoom heb.
Evenwicht is voor, laten we zeggen, negentig procent weer goed, die honderd komt ook wel terug.
En laten we hopen over een maand of zo dat ook mijn Menière-gerelateerde slechthorendheid en dichtgeplopt oor en mijn overgevoeligheid voor geluiden zo goed als voorbij zijn. 
Dan ga ik zeggen: ach, ’t is maar tinnitus…