Ik had naar onze oudste vrienden gestuurd dat ik me steeds vaker redelijk goed begon te voelen, of we nog eens konden afspreken om te gaan wandelen.
Zaterdagochtend kreeg ik van de Vriendin het voorstel om de volgende dag een ochtendwandeling te doen in het dichtstbijzijnde Provinciaal Domein en daarna iets te eten in de eetgelegenheid op het domein.
Dat zijn twee liefdes die we met elkaar delen: die voor natuurwandelingen en die voor lekker eten.
Alleen zag ik dat gaan eten nog niet zo zitten. Dat liet ik hen dan ook weten. Te luid voor mij.
Al merkte ik dat ik me zaterdag veel beter voelde.
Ik ben meegeweest om alle boodschappen, naar de bioboerderij, de natuurwinkel, om charcuterie voor de boterhammeneters, naar de bank om cash geld af te halen, en allemaal zonder oordoppen!
De zondag voelde ik me voor het eerst helemaal goed. Normaal. Nergens last van. Hoera!
Ik wist dat Manlief er nog veel meer naar uitkeek dan ik om nog eens ergens te gaan eten, en nu ik me toch zo goed voelde opperde ik tijdens de wandeling het idee om het toch te proberen.
Je weet wel, pluk de dag, het ijzer smeden terwijl het heet is, ervan profiteren op de momenten dat het kan, genieten omdàt het kan,…
Het was voorbestemd: er was nog net één tafeltje vrij!
We kwamen binnen en het was er heel luid en druk, maar op een heel andere manier dan ik het het laatste half jaar ervaren had. Ik voelde me niet aangevallen door alle prikkels, ze kwamen niet binnen maar leken op een verdedigingsmuur te stoten. Super!
Leve acupunctuur! verkondigde ik meteen, blij dat ik me over mijn naaldenangst had durven zetten…
Toen we terug thuiskwamen merkte ik direct dat het getuut in mijn hoofd ongelooflijk luid was. En móe dat ik was, ik viel ter plekke in slaap!
Gisteren, maandagochtend, stond ik op met een rechteroor dat pottoe zat, ik voelde dat mijn evenwicht raar deed, en ik was weer gevoeliger voor geluiden.
Toch dacht ik dat dat wel zou overgaan, ik maakte een lijstje van wat ik die dag allemaal wou doen en ging aan de slag.
Gelukkig heb ik mijn ingeving gevolgd om al ’s morgensvroeg de aardappels te schillen en de groenten te snijden voor ’s avonds, om tien uur was ik al op!
Even een dutje doen, dacht ik.
Drie uur later werd ik wakker en voelde meteen dat er iets zat aan te komen. Het was al enkele weken geleden dat ik nog een echte Menière-aanval gehad had met alles erop en eraan, maar ik wist direct dat het er zo één werd.
Gewoon geduldig ondergaan, uren en urenlang…
Ze zouden die avond helaas zelf hun potje moeten koken…
Ik vroeg me wel af of het door het restaurantbezoek was, of dat het sowieso wel zou gekomen zijn.
De acupuncturist had namelijk bij mijn vorige afspraak gezegd dat ik van nu voort op een bepaald moment ging denken: hé, het is weg! En dat het wat later weer terug kon zijn. Nog steeds een evenwicht zoekend in mijn energiestroom…
Dus nu weet ik niet of ik het, de volgende keer dat ik me helemaal goed voel, meteen diezelfde dag ga durven uittesten. Heb ik het ervoor over, weer zo’n dag van me crappy voelen en niets anders kunnen dan rusten?
Anderzijds heb ik het wel heel erg fijn gevonden om me nog eens een gewoon, normaal mens te voelen. Iemand die zomaar kan beslissen om met Manlief en vrienden te gaan uit eten…