Ik ben vast niet de enige die dit al overkomen is: je bent moe/hangry/overprikkeld/… en je flapt er zomaar iets uit wat je eigenlijk niet meent of niet zo bedoelt.
Zoals toen Dochterlief wou leren strijken en ik, toen ze bevestiging zoekend naar me opkeek na haar eerste zakdoek, eruit flapte “Ja, zó is dat niet gestreken, hé.” Ik zag in een fractie van een seconde de uitdrukking op haar snoet veranderen en tegelijkertijd besefte ik wat en hoe ik het gezegd had. Het was mijn mond nog maar net uit en ik had er al enorm spijt van.
Dat is zó níet mijn manier van doen… Normaal gezien zou ik gezegd hebben: “Heel goed gedaan qua strak opspannen. Nu nog wat harder duwen terwijl je strijkt en het is helemààl in orde!” En zelfs al was het dan nog niet zoals ik het zou doen (hoe kan dat ook, na één keer), dan zou ik normaal innerlijk mijn schouders optrekken en al blij zijn dàt ze het wou leren.
Ik verontschuldigde me dan ook meteen voor mijn uitspraak en herpakte me.
Ik hoop dat ze niet mijn eerste reactie meeneemt… Je kunt wel sorry zeggen voor iets wat je per ongeluk gezegd hebt, maar je kunt niet ongedaan maken dat de ander het gehoord heeft.
(Die innerlijke criticus die iedereen wel heeft? Die komt érgens vandaan, hé…)
Ik doe dan ook mijn best om niet meer impulsief dingen te zeggen die ik in normale omstandigheden ook niet zou menen.
Heeft er dan wel weer voor gezorgd dat ik besef dat wat anderen zeggen ook niet altijd per se is wat ze bedoelen of wie/hoe ze zijn.
En dat helpt om niet alles zo persoonlijk op te nemen.
(Niet dat dat àltijd of altijd direct lukt, but I’m getting there…)