Gisteren heb ik, na weer een draaiaanval, op mijn praktijkpagina officieel laten weten dat ik de komende tijd even geen afspraken aanneem. Zonder einddatum.
Dat helpt er echt mee voor zorgen dat ik mezelf minder druk op leg. Dat ik niet gefrustreerd en ongeduldig zit te wachten tot ik er weer kan zijn voor anderen.
Ik heb daarna ook besloten het voor mezelf als vakantie te proberen zien. (Jaja, do or do not, there is no try, makkelijk gezegd). In plaats van als mijn leven on hold. Ik ga op de goeie momenten dingen doen waar ik deugd van heb en op de minder goeie ga ik mijn best doen om het te zien als rustdag. (Ja, inderdaad, mijn best doen, zoals ik al zei: het blijft een keuze die je telkens weer bewust moet maken.)
En ik ga genieten van zoveel als ik maar kan. En er zijn voor mezelf.
Het maakt gevoelsmatig veel verschil uit het te zien als me-time en niet als komaan-genees-en-herstel!-tijd.
Als ik dan toch het huis niet uit kan, kan ik er evengoed van profiteren, toch?
Geluksmomentje gisteravond:
De laatste tijd duw ik mijn linkeroor dicht als ik me kort tegen lawaai wil beschermen, rechts hoorde ik toch quasi niks. Gisteravond deed ik dat weer. En ik bleef het lawaai horen! Op halve sterkte, maar toch! Nooit gedacht dat ik nog eens blij zou zijn met het horen van lawaai!
Today’s mantra:
Ik ben aan het helen en groeien.