Vorige week heeft de acupuncturist op mijn chakra’s gewerkt. Was blijkbaar nodig.
En ’s avonds zag ik dat ik een mail gekregen had dat er een reeks chakra-yoga zou starten in de zaal waar ik vorig jaar zelf een paar workshops gegeven heb, lekker dichtbij en vertrouwd dus.
Is dit toeval, dacht ik, of valt het me toe?
Jammer, zei ik tegen Manlief, ’t is ’s avonds…
Ja, zei hij, het is misschien een teken dat je ook ’s avonds dingen mag doen?
(Hij luistert te goed naar me. Hij gebruikt mijn uitspraken over tekens en zo tegen me. 
(Oké, vóór me. 
))
Ik vroeg hem of hij het zag zitten me (indien nodig) zeven weken naar daar te brengen. (Al hoopte ik uiteraard binnenkort weer zelf met de auto te mogen rijden.)
Behalve dat hij me de tweede les niet kan brengen, met veel plezier, antwoordde hij.
Ik heb dan wel nog een paar dagen getwijfeld voor ik me ingeschreven heb.
Het is maar tot kwart over acht, dus de avond-reden viel al snel weg. (Ja zeg, vanaf acht uur heb ik zoiets van, laat mij maar met rust, ik ben stilaan naar gaan-slapen-modus aan het gaan.)
Ik was vooral bang voor inschrijven en dan niet kunnen gaan om gezondheidsredenen.
Maar ja. Dan moet je niets meer doen, hé.
Heel even een zaag-deeltje: de avond voordien zat mijn rechteroor pottoe en werd ik duizelig. Bummer, want ik had me acht dagen helemaal prima gevoeld, en ik sloeg al aan het dromen. ’s Ochtends was het een dubbeltje op zijn kant, maar ’s middags voelde ik me weer redelijk oké, enkel nog dat dicht oor. En tijdens de yoga-les waren er een boel ondersteboven oefeningen waardoor ik echt misselijk werd. Ik doe thuis ook wel eens een Downward Dog, maar niet op die manier. Vooroverhangende houding, weer omhoog, Downward dog, weer omhoog, Child Pose, weer omhoog, en nog een paar keer herhalen. Tegen dat ik goed en wel thuis gekomen was begon ik weer fel te draaien. Vlug in bed. Vanochtend had ik het geluk dat mijn ventje thuis was: ik voelde me nog wat wankel en hij nam me mee naar een bos, waar mijn evenwicht zich al snel herstelde. Hij moest alleen wel aan mijn linkerkant blijven lopen want rechts ben ik nog stokdoof. Maar zo kon ik daarna wel weer mee om boodschappen.
Maar waar ik eigenlijk naartoe wou met deze blog: ik had me na de yoga-les afgevraagd of het wel goed was voor mij om te doen, als dat het gevolg was.
Maar wil je leven vanuit angst of vanuit liefde en vertrouwen en dingen aangaan?
FEAR:
Forget Everything And Run
of
Face Evertything And Rise…
Ik had het echt wel leuk gevonden om iets “normaals” te doen. En het was een goeie lerares die luid en duidelijk sprak en stap voor stap begeleidde zodat je niet telkens moest opkijken wat ze aan het doen was. En hoewel het evenwichtsorgaangewijs een beproeving was om telkens terug in Downward Facing Dog te gaan, het ging me met elke herhaling beter af om in een mooie pose te komen en ik genoot er ook telkens meer van. En niet te vergeten: ik weet dat ik veilig thuis raak.
Dus natuurlijk ga ik nog terug. Als het niet gaat, dat zie ik dan wel weer, en als het wel gaat, zo veel te beter.
(Ik neem me voor dat ik thuis ook wat vaker Tree Pose oefen. Op mijn rechterbeen ben ik een redelijk stevige boom, maar op mijn linkerbeen eerder zo’n buigzaam exemplaartje dat bij elke sterke windstoot heen en weer wiebelt. 
(Nooit goed gekund. 
))